La foliá se pòrta ben
O: Per luchar contra la discriminacion, cau faire de discriminacion...
Una opinion dau Felip Carcassés
Compren que pòt.
Aprenguère quicòm que manquèt de me faire tombar de ma cadièira…Jean-Luc Mélenchon e Benoît Hamon son d’acòrdi ambé lo principi de las reünions « non-mixtas », es a dire aqueles acamps onte sola una categoria de personas pòt dintrar (femnas, personas de color, etc). D’unes me dison qu'aquò se fai dempuòi un brave temps…Benlèu, mas ieu, o sabiái pas. E siái contra. E comprène pas coma d’òmes d’esquèrra pòdon èstre per. Notatz qu'i a una autra explicacion: benlèu que, a dicha d'èstre embarrat a Niana, ai finit per èstre despassat per los eveniments. Mas enfin, me pause de questions.
Me permete de seguir la logica de Jean-Luc Mélenchon e Benoît Hamon. Rapelatz-vos : fai quauque temps, Jean-Luc, l’insomés en cap (coma lo sona Le Canard enchaîné, mon jornal), faguèt una sortida contra una jornalista que li pausava una question ambé l’accent de Tolosa. L’insomés en cap, çò-sembla, presa pas aquel accent. O mostrèt per son comentari, francament nèci e discriminatòri. Solide, s’èra aquì, en bon politician, Jean-Luc diriá lo contrari, mas « los faches son testuts », per citar Lenine.
Sabèm tanben que las discriminacions, en França, existisson : discriminacion contra las femnas, contra una color de pèl, una origina…Tot aquò es vertadièr ! N’i a una autra : la discriminacion a l’accent. Aquela es giganta. Cadun ne convendrà. E la sortida de l’insomés en cap fàcia a la jornalista tolosenca n’es una illustracion.
L’accent occitan es pas lo sol concernit. En França, se volèm passar per serioses, i a pas qu’un biais de parlar. Lo monde de las banlègas, dau Nòrd, de l’Èst o dau Sud de França devon cambiar lor biais de parlar, se vòlon arribar a quicòm. Antau, un setòri deu pèrdre son accent setòri se vòl jogar dins « Demain nous appartient », telefilm ambé Seta per cadre.
Doncas: de que diriatz se nosautres occitans organizàvem un acamp entre nautres, es a dire entre personas qu’an « l’accent », per evocar aquel problèma? (encara que, fin finala, sabèm que tot lo mode a un accent, mas admetem…). Segon la logica de las reünions « non-mixtas », cal demorar entre se per comprene los problèmas d’una "comunautat"…
Me diretz qu’un accent se vei pas. Coma farem per destriar lo monde a l’intrada ? Simple : abans de dintrar dins la sala onte se ten l’acamp contra la discriminacion a l’accent occitan, cada participant legirà un tèxte en francés. Tota persona que prononçarà una vocala nasala e un O barrat, e que dirà pas los « e » a la fin dels mots serà mesa a la pòrta.
Un deliri, me diretz ? Francament, non. Perqué ? Remarcaretz qu’una persona « que prononcia una vocala nasala e un O barrat, e que ditz pas los « e » a la fin dels mots », es tot simplament quauqu’un qu’a pas l’accent occitan. Se volèm seguir la logica de las reünions non-mixtas, nos cau discutir entre nautres de la discriminacion a l’accent, es antau que cau faire.
Ieu, refuse aquò. Avèm pas lo drech, nautres occitans, de dire que que siá sus una persona que parla amb un accent, perqué n’avèm sofèrt e ne sofrissèm encara. Doncas, estime qu’aquela logica se deu espandir a tota discriminacion.
Es per aquò que tròbe escandalosa la posicion de Jean-Luc Mélenchon e de Benoît Hamon. La discriminacion segon la conariá, òc-ben (encara que los cons an de dreches tanben) mas refusar de monde a un acamp segon lor origina, lor sèxe, tot aquò au nom de la discriminacion que patisson aquel monde, es marchar sus la tèsta, per ieu.
Un corrent de l’esquèrra es vengut baug.
