Pichon
Nanet aviá una tissa : escampava. Escampava tot çò que li passava per las mans,
de sempre aviá escampat. De nenet las tetinas e las joguinas, de drollet de
calhaus e de papierons, puèi de granetas, de botons, e plan segur de còdols e
de miquetas. Traçava son camin, disiá. Per aquò faire tot li èra bon. Un jorn
vos aviá voidat lo tirador dels mocadors de la Mamà que puèi flotejavan al vent pels bartasses. Lo Guinhaire sempre
assabentat aviá parlat de drapelets espandits en garlandas suls pendisses de
l'Imalàia. "Vas veire ont mal i aurà per l'arpalhand ! " aviá ornhat lo Paire. Mas lo Menèl s'èra anat
recaptar dins un trauquet que sabiá – e saique lo sabètz amai vosautres ? Ne tornèt qu'a la nuòch que la colèra del
Paire s'èra amaisada de la lanha e dels plors de la Maire.
Mas
res servissià pas de leiçon al galapian. Vesètz pas que puèi s'anètz semenar
pel jardin los granats ròses del capelet de Mameta. I teniá la Mameta qu'èra un
sovenir d'una cura als Banhs-de-Vernet que i aviá conegut lo Papeta Un autre
jorn s'èra atacat al rosari de l'oncle Angelin qu'èra estat missionari en
Papoasia. Se disiá qu'èra mòrt en martir, bolhit e manjat pels Papons. Saique
encara un conte del Coïc ? Pasmens la
familha teniá Angelin per un sant, e coma lo rosari èra l'unica relíquia que ne
servavan, totes s'èran botats a ne cercar los grans pel camin tot pregant lo
grand Sant Antòni de Pàdoa que se ditz que fa retrobar tot.
Un afar
que risquèt de menar brega bèla a l'ostal foguèt quand trobèron lo Nanet a desfilar las perlas del colar bèl
de la Mamà. Lo Papà per dire d'amaisar la causa; tot virant e revirant çò que
demorava de l'objècte del delicte, aviá bretonejat qu'èra pas tant grèu. De tot
biais, aviá mormolhat moquet, las perlas èran pas vertadièras. " De qué
?... " faguèt la Mamà espantada. Lo colar èra un present del temps de lors
acordalhas, pr'amor d'aquò lo presava fòrça. Furiosa, l'arranquèt de las mans
del traite e l'escampèt pel pasiment
" A que non ! cridèt lo Pichon Nanet, es pas aital que se fa. Es de
trabalh de fuèg-l'òbra ! Cal que se marque lo camin ! " I aguèt un silenci
estabordit que copèt lèu un rire bèl. Crusca-Pesolhs tot risent se quilhava en
signe de patz. Los autres lo seguiguèron a s'escacalassar, amai lo Papà qu'i
trobava solaç. La Mamà finiguèt que sortiguèt de son desvari e s'i metèt amai
ela, tot potonant lo Nanet, son Menèl disiá.
Lo
Nanet aviá totjorn de rasons de donar per dire de justificar sas malafachas. Èra
per rendre servici als autres, lor estalviar un desaveni, los tirar d'un
perilh. S'aviá escampilhats los clavèls de la boita d'otís de Crusca Pesolhs,
èra per se salvar, el e los fraires, de l'Òme Negre barbut e pelut que trevava
de longa pels camins sus sa mòto. El disiá lo Pedofil coma o aviá ausit a la
tele. " Que si que cercava los enfants per lor faire de michantas manièras
! La télé o a dich ! " rebecava peremptòri. Se comptèt pas aquel jorn las
veituras, las mòtos, los velos que demorèron tancats, ròdas aplatussadas, amai
la carretona del vesin andicapat. Lo paire aviá tampat pòrtas e fenèstras per
ausir pas mai los menaires furioses que renavan e ornhavan per carrièras.
" Aqueste mond comprenon pas res a las accions de prevencion " diguèt
lo Pichon Nanet.
Pichon
Nanet grandissiá mas quitava pas sa tissa d'escampar. Alara lo Paire li trobèt
un trabalh : anariá distribuïr de papierons. Aviá vist per carrièras d'òmes e
de femnas que balhavan aital al mond de papierons.
Lo mond los legissián o pas, mas lo
trabalh èra de los li balhar e per aquò òm èra pagat.
" Tè, Nanet,
aimas d'escampilhar ? E ben escampilharàs ton sadol e te ganharàs las trempas.
" E lo Nanet se trobèt logat a distribuïr de reclamas pels magazins,
d'anóncias de lòtos o de balètis, d'avises de cats perduts. Agil tal
l'esquiròl, adrech coma lo monin, bombilhant tal un passerat, bravet coma un
cadèl, fasiá marmanda dins la distribucion. Lo fais de papierons èra lèu
agotat. Lo Pòrta-Anèls aquela lenga de pelha, insinuèt que saique n'aviá botat
una partida al bordilhièr." De qué pòt faire, diguèt lo Grand-Gusàs, que
de tot biais lo mond l'escampan tre que l'an per las mans "
Un jorn
que porgissiá sos papierons davant la Comuna, lo Nanet s'avisèt que dos òmes lo
gaitavan. Amai eles balhavan de papierons. Un tresen sortiguèt de la Comuna per
lor parlar e totes tres espièron lo Nanet. Fin finala lo venguèron trapar. Lo
benastruguèron de son gaubi : pas degun refusava lo papier ofèrt e la part
màger lo legissián. Los tres òmes èran simpatics e charravan aicí sem.
Propausèron al Nanet de trabalhar amb eles. Éran pas de papierons comuns que
distribuissiàn, pas de prospectusses
vulgars, d'anóncias banalas. Non pas ! Eles porgissián als ciutadans de
tractes, aquò èra de la politica, eles èran dins la politica. Lo Pichon Nanet
se daissèt temptar. Dels prospectusses passèt als tractes, èra dintrat en
politica…
Aquí
tanben sa vòia, son afan, son professionalisme faguèron marmanda. Venguèt lèu
cap dels distribuidors. Puèi passèt director de la comunicacion. Estant qu'a
l'ora d'ara es aquò lo lagui e lo prètzfach màger dels òmes politics, e lo
secret de lor capitada, Pichon Nanet venguèt una personalitat del Partit. Ara
se ven quèrre sos conselhs e sos avises. Quand se ditz : " O m'a dich lo
Pichon Nanet " , i a res mai a dire. Es l'eminéncia grisa, l'inspirador,
lo cap-estratèg, lo qu'engimbra los manipòlis, que causís los òmes e que los
remanda, que sap tot e que baileja tot.
Segon d'unes jornalistas plan assabentats, se
parla d'el coma candidat del Partit per la presidéncia de la Republica.
"Pichon Nanet President ! Perqué pas ? ditz la Maire. N'aguèrem un, fa
gaire, qu'èra pas tant grand qu'aquò ! "
Albèrt Arnaud
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada