L'ÒME DE LA FIGA

      Carnaval es arribat...  Aital se cantava per carrièras qu'èra la fèsta per totes, mai que mai pels enfants que corrissián dins la molonada en cèrca de coquinariás de faire. Carnaval es arribat... Tot èra permés. Los emmascats fasián de moninadas al mond, los seringaires asagavan los badaires, los jovents farcissián de confètis los corsatges de las filhas. Carnaval es arribat, fuma la pipa, fuma la pipa...

      Los enfants enrodavan l'Òme de la Figa. Aqueste, cada an èra aquí dins son vestit de golamàs, tant coma s'arribava de la vinha: braias petaçadas, los cambaus preses dins las garramachas, vèsta conflada de pelhas, masqueta en cara, capèl bèl rebatut pel front. Teniá una canavèra longa qu'i aviá penjat una lecariá  – bonbon, chocolat, pasta de fruch, de còps una figa seca. Los pichòts se sarravan per ensajar de  l'agantar. Mas mèfi : devián gardar las mans per l'esquina que lo daquòs se podiá agafar son que de las dents. Èra pas aisit que del temps, l'autre, lo tipe, lo bogre, lo golamàs, tustava d'una gimbla sus la canavèra per dire de faire mai bolegar e tressautar la preda cobejada. E cridava d'una votz femenina contrafacha  " A la figa la figa  !  A la figa la figa !" Vaquí los enfants totes a se butassar per se trobar a mand d'agafar la sucrariá, e l'òme que tustejava sa canavèra que, per còps, levava subte davant lo morre desconfit d'un ardit. " A la figa la figa ! A la figa la figa! "

      Lo mond en passar tiravan una agachada al jòc que veniá un espectacle, d'unes per rire, d'autres que fasián de minas descoradas. Mas totes se pausavan la question : qual es aquel tipe – d'unes disián, e fòrça o pensavan, aquel colhon – que cada an fa la figa als enfants ? D'annadas demorèt entièr lo mistèri. Ni per espepissar l'òme, ni per ensajar de lo far parlar, ni per temptar de lo seguir al vèspre per saupre ont anava s'endintrar. E puèi, una annada foguèt pas mai aquí l'Òme de la Figa. E tornèt pas mai. Òm se demandèt çò qu'aviá poscut li arribar, òm cerquèt d'explicas, pas aisidas de trobar que se sabiá pas qual èra, nimai d'ont podiá ben venir. Se'n parla encara al país.

--- Vos sovenètz ? Èra, me sembla, l'annada aprèp la partença  de l'abat Bessonet, aqueste sant preire que levava pas gaire los uèlhs de son breviari, timidòt pecaire, que totescàs se l'ausissiám quand li èra mestièr de presicar. 

- L'annada d'aprèp dises ?  Mas saique, seriá pas estat el l'Òme de la Figa  ?

Carnaval es arribat ! Fuma la pipa sens tabat !

Albèrt Arnaud