Politica Destrantalhada

Nautres occitans sabèm plan que l’istòria es sempre la dels venceires. Atau nos an fach dire patés de nòstra lenga que foguèt de cort e qu’aprenguèt poesia e amor a Euròpa. Se ditz que la 4ena republica èra condemnada a l’impoténcia pel vici sui genris dau parlamentarisme. Afirmacion curiosa estent qu’aquò marcha plan endacòm mai. Çò que clavava mai la 4ena es que lo principau partit, lo mai nombrós e organizat, lo PC, èra fòra jòc. Èra impossible que venguèsse au govèrnament emai el o volguèsse pas, e son tutor, l’URSS, nimai. Las aliganças se limitavan a l’eleccion de deputats. Plan sovent de majoritats teoricas d’esquèrra. Mas sens lo principau partit, aliganças e govèrns èran copadisses per definicion. La 5ena, que pleguèt lo parlament aus òrdres dau govèrn, es ara curiosament ratrapada pel metèis fenomèn. Lo principau partit dau país, refusat de govèrnament per totis, preempta dempuèi d’annadas una plaça de finalista a l’eleccion màger dau sistèma, la presidenciala. Los partits sens ges d’idèias e americanolatres bestiòts farguèron de primàrias. Remèdi calamitós que los ruinèt en guèrras ferotjas. Seriá puslèu utile de meditar cossí la mecanica de nòstras politicas capitèt que tornarmai lo principau partit siá fòra jòc e qu’aquò destrantalha d’en plen la vida politica.

Traduction à retrouver sur Midilibre.fr