La cronica occitana dau Joan Loís Blenet
Quand lo cridaire del lòto anóncia
Bocin-Bolà la sala respond amb un riset coquinàs, 69 ! Va plan per l’estrambòrd
de la vida e de l’amor, aquela chifra sens endrech ni envèrs, la chifra dau
revira sens. Sembla çò que caracteriza çò que vivèm, un temps de paradòxa que
normau e anormau an escambiat sas plaças. Lo nòstre monde es fargat pel movement
: « mobilo ergo sum ». Movement e vitessa. « Lèu-lèu e de mai en mai lèu », ganhar
temps es la clau de la modernitat. E ara sèm condemnats a l’immobilitat que ven
una valor vitala ! Autra valor cap-virada : l’utilitat. Devèm èstre utiles e lo
trabalh n’es la mesura. L’utilitat va sovent amb la mobilitat e la vitessa. Los
« mai utiles », los que ganhan lo mai, se desplaçan de longa dins un bolegadís
frenetic. Es plan significatiu que la nauta societat de nòstre temps se diga
Jet Set. E ara es de pas res faire que nos fa mai utiles ! Sens bolegar nimai
trabalhar. La valor mai valorada es de prene paciéncia, es un revira-tot. Ara l’impossible
es non pas possible mas realizat e realitat. L’economia menava tot de sa lei
inarestabla de vitessa e d’utilitat. E aquí un bocin-bolà monumentau. Lo
buldozer economic se cala, l’impossible es fach. Cossí dire aprèp aquò qu’un
pauc d’impossible se poirià pas faire per la santat de la Tèrra ?
Traduction à retrouver sur
Midilibre.fr
