Es en setembre que la Semaine du Minervois deuriá
reprene sa parucion setmanièra. Dins l’espèra, e a la velha del Torn de
França (de setembre!!!), vaquí lo tèxte que mandèri al GARAE que
demandava de contar sos camins d’escòla.
• La Còsta dels Cipressièrs
Çò
que m’espanta a l’ora d’ara del costat de las escòlas es tot lo rambalh
de veituras al moment de la dintrada e de la sortida dels escolans que
los parents lor i empachan quasiment de caminar a pè amb lor volontat
d’èsser los mai prèp de la pòrta que siague a l’ora de la dintrada o de
la sortida : unes braves taps de veitura, unas cridadissas, unas
peticions per aver pargues bèls de veituras per solament una mièja-orada
d’utilizacion quotidiana !!!
E
ieu que fasiái mos dos quilomètres a pè (anar e retorn ne fa quatre
dins la jornada) tre la mairala, puèi a bicicleta quand sapièri me téner
coma cal sus aquel objècte infernal de las doas ròdas. E tre lo CP, i
aviá pas besonh del papà (qu’èra al trabalh), de la mamà (que travalhava
a l’ostal) per nos acompanhar !
Mas
voldriái insistir pr’aquò sus la granda pagina de l’istòria esportiva
qu’escriguèri amb ma bicicleta pichona qu’aviá un sol platèu e tanben
unas sacòchas pichonas per i pausar lo cartabèl (de sarrar amb aquelas
p… de sandows) o tornar unas crompas del fornièr o de l’espiçariá
Solanilha.
Vos
vòli parlar d’aquela còsta d’un centenat de mètres, ribejada per de
cipressièrs, sus un camin qu’èra de tèrra entre Ciutat e Puèg-Marin.
Noirit tre l’enfança dels noms de Coppi, Bobet, Koblet… e de la lectura de las paginas esportivas del Midi-Libre amb la carta de França amb las estapas del Torn puntada a la paret quand venián las vacanças…
E ben, sus ma modèsta bicicleta, tre lo pè de la còsta, quichavi sus
las pedalas a me ne faire petar los pompilhs e, amb tot lo buf que
podiái aver, me lançavi a l’ataca de la dificultat geografica per lo
mens repertoriada Fòra-categoria dins mon cap. Sabi pas perqué me botavi
en dançaira, sus la basa d’imatges que, de segur, aviái pas vista a la
television
qu’aviam pas a l’ostal nimai al cinèma que lo dimenge èra pas fait per
aquela distraccion mas per davalar (a pè) a la Pepinièra seguir las
partidas de l’AS Carcassona XIII. E aquí perseguissiái mon esfòrç long
de la montada. A la cima de la còsta, jos la bandeiròla fictiva del
Grand Prèmi de la Montanha (lo darrièr cipressièr, de fait), me podiái
revirar satisfait : passavi en tèsta, degun dins ma ròda. Los
Bahamontès, Gaul, Rivière, Anglade e autres Anquetil los aviái perduts
sus la penda. Enfins, pensi encara al
jorn d’ara qu’aviái una tala coneissença del percors e amb la fòrça de
mas cambas, se mesfisent de mon sens tactic, jamai de la vida gausèron
venir per me desfisar sus aquela montada e contestar las victòrias
quotidianas que remportavi sus eles coma s’èra a la cima de Ventor, de
Galibièr o del Tormalet !
La
pròva : quand Anquetil venguèt ganhar un malhòt tricolòr a Carcassona,
demorèt a distància a montar la còsta sus la rota de Sant-Ilari sul
circuit a l’entorn del Licèu Carlesmanha. Lo sòrt del ciclisme mondial
auriá de segur cambiat s’aviá conegut la desfaita contra un dròlle de
sèt ans dins la montada de la Còsta dels Cipressièrs !
(Alan Roch)
