La cronica occitana dau Joan Loís Blenet
La sason de la bovina es pas acabada e se’n manca. Amai sèm a l’esprint finau per ganhar lo Trofèu dels As e tanben per lo Biòu d’Or.
Los afecionats das corsas conèisson ben aquèu moment que lo buòu vòl pas mai dintrar au toriu e que lo public crida per que vengue lo Cimbèu. Alara arriba plan-planet un buòu bravàs amb una campana bèla au còl. Fa un pichòt viret dins las arenas e sortís tranquilon amb lo buòu reborsièr que seguís tot manhaguet lo cimbèu. Plan de monde pensan e dison qu’aquel buòu sonorizat es emblematic, simbolic de la manada. Emai de manadièrs ! Aquò me tafurava. Cossí aquela bèstia bravassa, aquel colhon banut, seriá mai simbolic de la manada que lo batalhaire que sap pas que son quart d’ora es acabat, e que vòl contunhar de se pelejar amb aqueles joves en blanc que l’atissan ? De mai quand se ditz de qualqu’un qu’es un cimbèu es pas per senhalar un grand lum mas puslèu un cosin dau colhon. Alara tot furgant ai trapada l’explica. Lo cimbèu es pas lo simbèu, lo signe, nimai lo simbòu. Son de mots pròches a l’aurelha mas qu’an de rasigas plan diferentas. Cimbèu ven dau latin cymbalum qu’a donat la cimbala instrument plan melodic coma la campana. L’expression populara esclaira plan l’etimologia. Lo cimbèu es plan çò que se ditz en francés, una campana.
Traduction à retrouver sur Midilibre.fr
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada