LO SECRET DE L’ÈRBA
Vos cal pas mancar d’aquesta passa (fins al 2 d’octobre) d’anar véser a l’Ostal Gibèrt de Lesinhan de las Corbièras la mòstra de fotografias del Jòrdi Souche en omenatge a l’escrivan occitan Max Roqueta (1908-2005) : Secret de l’èrba (Mòstra dobèrta cada vèspre del dimars al dissabte e tanben de matin lo dimècres qu’es jorn de mercat a Lesinhan).
Secret de l’èrba es lo titol d’un capitol de debuta del libre bèl de l’escrivan Verd Paradís-1. Cada fotografia s’apièja sus un paragraf o una citacion del libre. Max Roqueta tornava vistalhar sos remembres d’enfança e son rapòrt amb lo campèstre : garriga misteriosa, graminacèas que gisclan dins lo vent, òrts abandonats e fonts misteriosas…
L’autor e lo fotograf an obrat un vintenat d’ans sus obratges en comun, dins un dialògue entre escrits e imatges. S’acontentèron pas de proposar unas simplas illustracions, mas de metre en abans un poder bèl d’evocacion ont retrobar esmogudas fugidissas e camins d’encantament. Max Roqueta perseguissiá un lum que gisclariá de l’escur, coma fasiá bèl temps i a lo trobador Raimbaut d’Aurenja, especialista del trobar clus, aquel trobar qu’es pas raconte mas que buta a trapar unas claus intimas darrièr l’agençament dels mots, sens cap de crenta de l’estranh o del fantastic. Se l’òm sap gaitar, las èrbas son totas portairas d’una part bèla del grand mistèri de la Natura quand los umans son en cèrca d’armonia amb ela e non menats per l’enveja bufèca de la mestrejar. Perdètz-vos dins las matas d’èrbas, pels bòsques, dins lo rebat de las aigas d’un riusset.
Per ne saber mai sus la relacion de l’autor amb la Natura, auriatz pogut assistir a la conferéncia que l’etnobotnista Josiana Ubaud deviá balhar lo 25/09 (« Max Roqueta, lo prince de las èrbas lentas »), mas podètz demorar a l’ostal : acamp anullat en rason de la situacion sanitària.
Se fòrça escrivans an celebrat los arbres, n’i a gaire que se son interessats coma el a l’èrba, a las èrbas de nòstra contrada miègterranenca : brot d’èrba o arbre millenar, cadun ten sa plaça dins lo teatre bèl d’un verd paradís. Los umans son los mèstres provisòris alara que las èrbas capudas, i comprés l’umila bauca, se tornan rendre mèstras dels territòris abandonats. Aquel agach es pas una invencion d’autor : non, Max Roqueta s’es apiejat sus sa coneissença bèla del campèstre. Çò que rend encara mai autentics e mai fòrts sos tèxtes que vos saupràn parlar, a vos que legissètz aqueste setmanièr e vos acontentatz pas del superficial.
Fin finala, los escrivans, l’important es de los legir : « Un vièlh òrt plan barrat de muralhas cargadas d’èure tot fernissent d’abelhas, abandonat e ric d’èrbas de tota mena e d’aubres fosques, aquò es lo paradís de l’aucelilha. (La nuòch) Sostengut al fons del firmament per lo grand alen, lent e poderós de la tèrra, lo cant dels grilhs es, el, l’adagio de la tenèbra, lo cant gisclat del còr de tota carn viventa e qu’amaisa la patz de l’estelum. »
Èrbassut Roch
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada