Conflicte de generacion.

 

« Sabes, avèm cambiat d’epòca. Ieu, me senhalèron gaireben sulcòp. Foguèsson pas la facilitat e la velocitat de se desplaçar per aquela planeta, auriái desquilhat pas que qualques umans dins una pichona província chinesa.Tu, aprofeitères de la Guèrra Granda -devi reconéisser  que foguèt plan jogat e subretot fòrça viciós, me cal progressar sus aquel sicut. »

Covid 19 (C19) contemplava amb un respècte mesclat d’estonament e de fàstic çò que demorava de l’ex treslusenta Gripa espanhòla (Ge). Una vièlha engamassida, espatarrada dins sa lichièra – un caprici coma fòrça autres, mas quand òm se sona Ge, la tota poderosa Confrariá Dels Virús non vos pòt refusar qué qu’aquò siá, e tot èra pres en carga, sas lunadas quitament, fins a son avaliment, que totes esperavan pròche. Cal dire que costava saussa d’alh, aquesta vièlha bricalha. Bon, èra a cap de rega gaireben, al mens la vintena mutacion, bastava d’esperar.

Aquò dich aqueste daquòs veniá de lo tractar de badinaire, de gratapuç, de pelhard, d’impotent- « quant de mòrts al comptador ? un o dos millions ? ieu, ne soi a cent millions tre lo còp de partença e ne pòdes  comptar aitant amb mas mutacions successivas totas. Emai ara, çò que sonan la gripa comuna e que fa bon an mal an unas centenas de milièrs de mòrts es una descendenta luènha. Te lo concedissi , aquela se congosta amb los vièlhs subretot, es mai aisit. Vautres, los joves... »... aquí, l’aviá copat, n’aviá son sadol d’aquela parladissa, la coneissiá de còr, aquò finiriá per « quand seràs del meteis temps que ieu...». Venir un vièlh con, es indefugible ? Veirai ben se ditz, en esperant, l’emmèrdi, coma la marquesa ditz.  De  segur, del punt de vista del plan comptable sol, èra en bròja. Ge n’éra demorat a la filosofia de la Guèrra Granda, lo chaple a tot pèrdre. El, çò que lo fascinava, èra la reaccion dels òmes. Los mòrts, èra quicòm mas los degalhs collaterals, quina gaudença !

Los que seguisson ric a ric las entressenhas oficialas; los que se fan un plaser de faire lo contrari; los ipocondriacs qu’aflaquisson; los profètas e los religioses totes que parlan de punicion de Dieu; los dirigents politics que ne profièichan per impausar de leis liberticidas; las entrepresas per licenciar en tot sucrant sos accionaris; la politicalha que sap çò que caliá faire e que tenguèsse lo margue, l’auriá fach de segur; los malauts mentals que s’entraucan dins las cresenças e las supersticions umanas per injectar sos verins; las moscas de la  mèrda de pel tot – laboratòris medicals, fabricaires de papièr igienic, de taücs, de masquetas, e mai generalament de petarrufa, eac...

«  Vaquí çò que m’agrada, ieu, fòrça mai que lo comptatge dels mòrts, de los veire desmontats per una bestioleta coma ieu, son patetics. Bon, te daissi rejònher lo teu EPHAD, que me cal aprestar l’ofensiva seguenta abans que se metan a vaccinar ».

 Non se tornèron veire pas jamai, un èra mòrt e l’autre ocupat a mudar.