Joan Marc Vilanòva.
Seguida de Tres, dos, un e rau ! IEO Edicions, 2006
(Ne traparetz, la debuta als articles en dejós)
Seguida de Tres, dos, un e rau ! IEO Edicions, 2006
(Ne traparetz, la debuta als articles en dejós)
Escaisses
-=oOc=-
L’ainat, me soveni, de mon temps de
pichon, l’escaissàvem “ Risolet ”.
La boca, bèla a cò de sos fraires, preniá dins sa cara de proporcions
estonantas, fendasclant las gautas d’una etèrna riseta. Quin que siá son
sentiment, aquela badança monstruosa li estirava los cantons dels pòts a los
crocar als aurelhons. Dins una operacion d’esconjurament collectiu, las gents
avián aital armat lor esglasi de trufariá. Mas Risolet, de tant qu’èra doç,
adomergiguèt los caga-bralhas e servèt son estranhesa e son escais-nom.
Lo cabdet, li
disiam “ Sèt-Set ”. Per aquel que cercariá de se fargar
una conviccion, passant pel mitan del pòble e de la lenga, l’escais, se l’auriá
poscut ameritar per son afeccion a la tisana de gavèls, o encara per lo gost de
conéisser que li fasiá consultar los libres e los vièlhs. Benlèu. Benlèu pas.
Mèfi. Accent o pas ? Metre o pas metre ? Accent ? Grèu ?
Aquò’s grèu, l’accent ? Sèt, chifra biblica de la Creacion? O set,
besonh e sensacion del besonh ? L’accent coma fuèlha passida al
vent ? O ben l’accent tal l’aucèl oblidós contra’l rai ? Aquò rai ! Dins lo topin cerebral de
Sèt-Set, de longa confissián las istòrias. Son parlar èra doç. Mas un còp...
D’aqueles tempses, lo marinàs quitava pas de
montar de Farineta e del Grau. Onchava vilatge, vinhum e sauvatgina d’alenadas
agras-doças a susar coma un perdut e n’agantar res que valga. L’agantèt. Pel
primièr còp, èra demorat a l’ostal. Lo portaire, silenciós, espepissaire, cresent lo luòc desèrt,
s’aprestava de pausar la letra setmanièra jos la pèira acostumada quand, dins
lo desèrt mut dels rocasses, foguèt escampat al sòl, bicicleta e tot, per la
mai bèla tronada que se pòsca imaginar. “ Sèt-Set... Sèt mila
dieus ! ” E, dins la fumarassa dels uòus rabinats e la glòria de sa
padena, l’òme gisclèt negre de l’ostal. Quequejant, Mut lo portaire portèt la
novèla al mond. Fin finala, compliguèt sa mission. “ Sèt-Set ” èra
vengut.
Lo caganís èra lo mai discret d’aqueles tres
celaires, e las lengas de pelhas lisquèron longtemps per son imatge coma sèrp
per veire, sens l’endecar jamai. Finiguèron per s’avisar que sos fraires lo
sonavan “Mendilh ”, amai los passèsse d’una tèsta. Èra viu e sautarèl coma
un passerat. Aviá los pels longs, reddes e negres. Dins lo solelh e dins lo
vent, semblava que de belugas gisclèsson de la tinhassa espelofida, de jai, au
mens que siá del fons negre de sos uòlhs o de sas bascaladas coma triolets
d’aucèl...
(de seguir...)
