Seguida de Tres, dos, un e rau ! IEO Edicions, 2006
(Ne traparetz, la debuta als articles en dejós)
... e Bada-moscas !
-=oOc=-
De l’autra man dels Manja-Favas coneguèron los Bada-Moscas, amb autant de curiositat
antropologica - mas sens mai de capitada per las explicas.
Un dimenge de matin, copèron a
travèrs causse, saludèron las granhòtas, passèron la rengada de platanas, ribegèron
per darrièr lo jas d’Estornet, faguèron lo torn de la peirièira de Nafrat e
desboquèron al mitan de las vinhas. L’aiga del flume miralhejava entre los
besses. Al Molin Bladièr, cambièron de rota e, trespassant lo pont sus Erau,
dintrèron dins Sant-Florenç.
De moscas, ne vejèron. De mosquetas,
de moscassas... De moscas d’ase, de carnifalha e de peissum, de moscalhons, de
mosquilhs, sens parlar dels tavans e dels moissals. Mas per tant de moscalhum
que posquèron moscalhar, fòrça foguèt de se dire que las badavan pas tant
qu’aquò, las moscas, los de Sant-Florenç.
Dempuèi las pachaquièiras barjacairas
de la fornariá fins als papetas espinchaires del pont, del caçagosses als
escobilhaires, tot aquò s’afanava amb pro de gaubi. De badaire, ges. Benlèu, lo
conse... Al contrari, s’èran facha l’idèa qu’aquel pòble èran valents coma de
formigas e degordits coma d’esquiròls. Las moscas, las aurián poscudas ferrar.
Mas çò mai chucós, l’aprenguèron d’aqueles aujòls del pont.
-=oOc=-
Los vièlhs
-=oOc=-
A la debuta, lo cuol pegat a son
banquet de pèira blava, los vièlhs avián escampat pas qu’un Yep ! (i sèm mai, aquí tanben) brut e
cortés, que s’ornèt apuèi d’un lecaplat levat a l’ussa de la casqueta. Mai
tard, quand los fraires tornèron, s’ajustèron los escambis vitals.
Aga que fa caud !
Jès, quane vent !
Monta de la mar !
Narbonés, Tèrrau es !
Se plòu, farà de fanga !
Seguiguèron d’autras consideracions
essencialas, per dire d’adomergir l’autre, li far compréner que sèm pas de sauvatges, macarèl !
Amanhagats, los papetas lor indiquèron dins Sant-Florenç los peisses mens cars,
la carn mai tendra, lo pan melhor. S’avisèron que los tres fraires èran pas sortits
de Ceban, qu’èran venguts d’endacòm mai, de tras
los montes, coma disián, e aquò
acabèt de los dobrir, als papetas.
Fin finala, ne desvelèron de bravas,
suls Cebanencs, pròva que sèm totjorn lo josieu alemand o lo gavach espanhòl de
quauqu’un. Los assabentèron aital que sos conciutadans, eles, n’avián pas un,
mas dos, d’escais-noms... E aquò s’amerita d’èstre contat !
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada