Un còp èra, perdut dins la garriga, luònh en
dessús de Sant-Guilhem dau Desèrt, un vilatjon que se disiá Puechabon. E dins
aqueste vilatjon, un òme que son ostau èra a l'òrle de la garriga.
A !, per aimar s'esmarrar entre
carrairons e sendarèus, escalabroses o non, aqueste èra pas lo darrièr ! Li disián d’Espelhat que per aquò far èra totjorn vestit de traucs e
de petaces...
E
vaquí qu'un jorn, dins un periòde de marrana que los crestians èran confinats
en causa d'un virús (« virus, vire, virum, viri, viro, viro », de
cantar sus un aire conogut per l'escomenjar), nòstre vilatgés decidís d'anar
veire, per delà la barranha de son òrt, se la pòta (frigola) profitava ben de
la darrièra raissa. Se prepara l'equipament necite mai qu'un passapòrt o un
visà : l'atestacion de desplaçament qu'i cròia la casa « sortida de
primièra necessitat », amb identitat, data, ora (pas de tròp bon legir,
aquesta, afar de se laissar un pauc de temps de mai), la masqueta brodada per
la femna amb la crotz de sang e d’aur, lo termometre per se verificar la
temperatura, lo metre de maçon per mesurar la distança reglamentària en cas de
rescòntre, lo gèu idroalcolic per se desinfectar las mans e la quiqueta se,
d'asard, agèsse enveja de pissar... enfin, tot lo garniment. Nòstre òme es
respectuós e precaucionós !
Entau
s'encamina.
Passa
un ranc, traça entre èuses, garrics, arbocièrs, abauces... Davala per un
pendís.
– Tè, aicí a patit la secada, la pòta.
Serà mai fièra de l'autra man
qu'es pas tant au canhard. »
E tòrna montar per un carrairon
que, pecaire, lo Witiza aliàs Beneset de Niana, segur que l'aviá pas desvistat
en son temps de tant qu'èra penjalut.
E
lo vaquí au crèst, planièr, pauques aubres, de garrolhas pasmens.
E d'un còp, de qué te vai pas
veire de l'autre costat dau valat, plantat sus lo crèst planièr tanben dau ranc
d'en fàcia ? Un lop ! Òc, un lop. Que l'agachava.
– Macarèl ! Onte es passat
aqueu putan de telefonet? » Lo temps de farfolhar per las pòchas,
raspa !, lo lop, ulhauç gris, que s'escapa ! E en mème temps, per los
aires, pas tròp naut, un dròne de la gendarmariá que finta, qu'espiona
d'eventuaus passejaires. E quau sap se lo lop, amb son seisen sens animau,
l'aviá pas saufinat abans l'òme, lo dròne ?
– Siái cuòch, se pensa l’Espelhat-Sauta-Ròc,
cambas ajudatz-me ! »
Arribèt
a l'ostau los botelhs ensagnosits, los vestits estrifats, susant tota l'aiga de
son còrs. Sauvat. Coma o èra, probable, lo lop.
Moralitat
(cadun.a se tirarà la seuna) :
De qu'es lo perilh mai gròs per
la libertat de circular ? Lo lop o lo flicatge ?
Istòria vertadièra, se pòt
verificar auprèp das dos protagonistas.
Miquèla.Stenta
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada