La guinhada de l'IEO d'Erau
sus RÀDIO LENGADÒC
(Picatz sus l'imatge, i tombaretz)
La sindròme de la cabana
Diga ! E ara que nos an descafornats, ara que tomban las masquetas,
que meton en òbra la libertat condicionala amb lo braçalet electronic de
telecargar sus ton esmartfòn, e ben, n’i a que pauròts, mai reborsièrs que tot
Sant Guilhem, vòlon pas pus sortir. Son tocats, dison los medecins, per la
sindròme de la cabana o de la cagaraula, un concèpte definit dins lo temps dels
trapelaires dau grand Nòrd de las Americas que vivián, la prima arribada, un
patiràs pas qu’a l’idèa de metre un pè defòra. D’unes de nòstres contemporanèus
ne son aquí pecaire, se quissonan e s’encaganhan, an la petarrufa de se
descoconar, de se descabanar per tornar dins la vida vidanta.
Vòls que te diga ? Te cau
tirar de davant primièr totes los fenhantasses que s’aiman mai de sulfatar la
vinha de luònh. En teletrabalh, es mai aisit de manivelar e es pas tant pesuga
la maquina ! E puòi per nòstre pòble, aquò es pas novèl, la sindròme de la
cabana : « Avèm sopat a la cabana, e tus Gastonet as dinnat amb de
prefèctes ! » escriviá un Escoutaire pietadós a Gaston Domergue,
novelament elegit president de la tresena republica. Patisson tanben dau costat
d’a Seta, de la sindròme un pauc vesina dicha « de la barraqueta » ont, per digerir
l’anchoïda, bufan dins d’embuts au rebors, sonats autbòis, per plan escampilhar los virusses ! E au
nòstre, quand pica lo dimenge de matin, los
filosòfes an lo mal dau maset, un mal terrible que lor fica una petega mòstra
tant que se son pas emmasetats amb los collègas. E au maset fan la cagaraulada.
Aicí sèm.
Enfin es çò que ne
dise, ieu.
La guinhada de l’IEO34. E, rau !
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada