Cronica occitana de Joan Loís Belenet
Es una costuma gaire anciana mas plan bona : la de
celebrar la poesia a la prima. Ailàs, ongan la virussada la nos mangèt. Mas l’estieu
es tanben una bela sason per poëtizar : ne faire, ne legir e ne dire. E per aquò
pas res de melhor qu’un grand poeta per nos menar. Max-Felip Delavouët, provençau
cap e tot, es un poèta solari e l’estieu li vai ben. Venon de sortir « Pouemo »
un libre d’entretens per marcar lo centenari de la naissença d’aqueste immense
poèta d’òc. Un libre en francés mai que mai qu’es una bona ajuda per aprigondir
una òbra excepcionala. Delavouët passèt tota sa vida a Grans, dins Crau, a
viure del trabalh de la terra dins son mas dau Baile Verd, e bastiguèt son òbra
poetica coma una arquitectura, coma una sinfònia : un sol titol « Pouemo » per
los 5 libres dels 14 grands poèmas-viatges, poèmas-navigacions que vos pivelan
e vos tranpòrtan. Per Delavouët « lo poèma escrich es coma una particion : se
realiza quand es escotat e mai que mai quand es dich ». Una poesia pel plaser
de la boca, a dire e tornar dire, poesia qu’es atal musica amb lo plaser dau
son e dau sens ligats. E de moments de fulgurança que pertòcan l’èime. Delavouët
es estat de longa d’una radicalitat tranquilla e capuda per una vida tota
dedicada a son òbra meravilhosa e prigonda. Un poeta d’òc universal.
Max-Philippe
Delavouët, Conversation PARAULO, Ed A l’asard Bautezar !
Traduction à retrouver sur
Midilibre.fr
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada