DEVISAS D’ARIÈJA
Aquesta
tièra e formulas etno-geograficas sus Arièja respond, per part, a un
article paregut dins lo bulletin d’abril de l’IEO-Arièja que portava sus
las devisas de las comunas. Lo Jaume Pince escriu : « Las devisas son expressions sinteticas jos la forma d'aforismes, que valorizan las vilas. Son vertadièrament
oficialas, ja qu'a un moment donat fusquèron adoptadas per la
municipalitat. S'agís pas de simples adagis popularis coma per exemple
"A Varilhas las polidas filhas, a Dalon la flor." Sovent la devisa
acompanha le blason de la vila. Las devisas son escritas en latin, en
occitan o en francés.
Vaquí
qualques devisas en occitan, qu'aviái amassadas pel departament de
l'Arièja : Fois :"Tòca-i se gausas" ; Pàmias : "Qui m'a fèit, me
garda" ; Bonac : "Qui me coneis m'aima" ; Vernhòla : "Le que i va (Qui i
es vengut) i torna" ; Les Alamands (La Tor del Criu) : "Mès vau, mès
polida me fau". ; Tarascon : "S'i passas, i demòras" ; Sent Guironç :
"Se me tustan, fau de bruch" ; Sèish : "Som de Sèish, cap de paur" ;
Caumont : "Non tòques cap". (…) E ajusta : Aquò dit, es pas brica defendut a una vila, avuèi, d'adoptar una devisa. Cal que le projècte siá portat per personas
o associacions… e que le conselh municipal delibère. Per L’Avelhanet,
per exemple, poiriá èsser : "Teissi le temps, teissi la vida". »
Nos
plaçam clarament dins aquesta dralha e estimam èsser una agéncia de
soscadissa e de comunicacion plan seriosa. De segur, aquesta enquista
menada per instropeccion (e amb per sola justificacion que ma maire ven
d’Arièja e que totes los papetas e totas las mametas i nasquèron tanben)
es tan juste coma las invencions d’aqueles que vegèron un riu del
costat de Mirapeis e faguèron dessenhar un peis sul blason en plaça de
se dire que l’òm èra fàcia a una fòrma locala de Mira-pèch, Miramont (en
oposicion als Miraval) !
Doncas, l’ama leugièra, perseguissèm nòstra virada alfabetica e proverbiala de las comunas d’Arièja : Al Carlaret, lo peis al ret. A
Casals dels Bailes, tres pòrres al casal. A Castèlverdun, las campanas
fan ding-dung. A Casal, cada ostal a son casal. A Casavèth, vendon
casavècs. A Casanòva, los ostals son plan vièlhs. A
Cèlas, sauta sus ton caval. A Ceridòus, las ceriesas maduran. A
Clarmont, lo val escur. A Contrasi, crentan pas los assassins. A Còs,
mancan pas de còr. A Coflens, conflaràs ta bodega./n’auràs jamai/totjorn
lo confle. A Crampanhan, se cal acrocar. A Dalon, te balharàn res. A
Daumasan, las daunas d’un còp èra. A Drulha, lo fial a l’agulha. A Dun,
las aucas van patin-patum. A Durban, totes los madurs i van. A Durfòrt, i
anes pas de racacòr. A Eishèlh, montaràs a l’escala. A Encortièth,
vai-te’n al lèit. A Era Cava,
mancaràs pas de vin jos la canèla. A Èrce, los orsalhèrs. A Èrp, mèfi a
las sèrps. A Esclanha, aiman asclar las castanhas. A Escòça, beuràs una
quilha de roge. A Esplàs, seràs plan. A Esplas de Seron, seràs las.
L’Endevisaire Roch (de seguir)
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada