divendres, 11 de setembre del 2020

Italo Calvino, Marcovaldo o las sasons en vila, "Cura de vèspas" (2)

 Seguida e fin (la debuta es a l'article en dejós) de la "Cura de vèspas", d'Italo Calvino, Marcovaldo o las sasons en vila, revirada occitana de Miquèl Pedussaud.

Traduccion en lengadocian: Michel Pédussaud

Illustracions: Edouard Monneau

Format : 148/198 cm

Nombre de paginas : 170

Lenga : occitan lengadocian

prètz : 14€

Parucion julhet de 2020

Difusion e distribucion; Édite-moi! 81000 ALBI

06 26 7912 78

Lo sénher Rizieri lo venguèt trobar a l’ostal ; un autre papeta èra amb el, lo sénher Ulrico[1], que tirassa­va una camba e voliá començar la cura sul pic. La rumor s’espandiguèt ; ara Marcovaldo trabalhava en seria : aviá totjorn mièja dotzena de vèspas d’avança, caduna dins son aisina pausada sus una laissa. Aplicava lo bocal al malaut coma se foguèsse una seringa, tirava la cabucèla de papièr e, quand la vèspa aviá fissat, fretava amb un coton ban­hat dins l’alcoòl, amb lo biais destacat d’un mètge chanut. L’ostal compreniá pas qu’un membre ont dormissiá tota la familha ; lo despartiguèron amb un paravent improvisat en sala d’espèra d’un costat e burèu de l’autre. Dins la sala d’espèra, la femna Domitilla fasiá dintrar e fasiá pagar. Los enfants prenián los bocals voides e corrissián a la vespa­tièra per l’avitalhament. De còps, una vèspa los fissava, mas rai ploravan gaireben pas, perque sabián qu’aquò èra bon per la santat.

Aquela annada, lo mal d’òsses serpatejava dins la populacion coma los tentaculs d’un pofre e la cura de Marcovaldo venguèt famosa ; e lo dissabte de vèspre vegèt son paure ostalòt envasit d’una tropelada d’òmes e de femnas adolentits que se preissavan, una man sus l’esquina o per las còstelas, d’unes destrambalats coma mendicaires, d’autres amb la mina de mond fortunat, atraits per la noveltat d’aquel remèdi.

— Lèu lèu, - diguèt Marcovaldo a sos dròlles - pre­nètz los bocals e anatz agantar lo mai possible de vèspas.

Los enfants s’encaminèron. Èra una jornada de solelh e fòrça vèspas vonvonejavan dins l’avenguda. Los mainatges èran acostumats de se téner un pauc luènh de l’arbre ont èra la vespatièra, per trapar las bèstias isola­das. Mas aquel jorn, Michelino, per far lèu e ne prene mai, se metèt a caçar just a proximitat de la vespatièra.

— Atal fasèm – disiá als fraires, e cercava d’agantar una vèspa tre pausada.

Mas aquela a cada còp s’escapava e se tornava pau­sar totjorn mai pròche de la vespatièra. Ara èra bèl just al ras del cròs e Michelino èra per la far tombar dins lo bocal quand ausiguèt doas autras vèspas bèlas se ronçar cap a el coma se lo volguèsson fissar. S’aparèt, mas sentiguèt lo fuòc de la fissada e, amb un bram de dolor, escampèt lo bocal. Sul pic, la paur de çò qu’aviá fait li copèt la dolor : lo bocal èra tombat dins la boca de la vespatièra. S’ausissiá pas res, cap de bronziment, cap de vèspa sortissiá. Miche­lino, sens solament la fòrça de cridar, recuolava, quand de la vespatièra sortiguèt una nivolassa negra, espessa, amb un brut òrre : èran totas las vèspas que s’enairavan, un vertadièr eissam enferonit !

Los fraires ausiguèron Michelino udolar e lo ve­gèron s’escapar a fum de calhau, coma de tota sa vida aviá pas corregut. Semblava marchar a la vapor, tant aquela nívol que lo seguissiá semblava lo fum d’una chiminièra.

Ont s’escapa un enfant secutat ? A l’ostal ! Atal Mi­chelino.

Los passants avián pas léser de compréner aque­la aparicion, mitat nívol mitat forma umana que corrissiá a tiracambas, dins un mescladís de bronzinadisses e de vibracions.

Marcovaldo èra bèl just a dire als malauts :

— Esperatz un pauc, seràn lèu aquí las vèspas – quand la pòrta se dobriguèt e l’eissam envasiguèt lo membre.

Vegèron quitament pas Michelino que cabucèt cap primièr dins un ferrat d’aiga : tot lo membre foguèt envasit de vèspas e los malauts molinejavan dins una temptativa bufèca per las caçar, e los raumatistas fa­guèron de prodigis d’agilitat amb los braces acrochonits que se perdián dins de circonvolucions enrabiadas.

Venguèron los pompièrs e tanben la Crotz Roja. A l’espital, estirat sul lièit, confle, desconeissable, Mar­covaldo gausava pas respondre a las escòrnas que, dels autres lièits, li mandava la practica.




[1] Nom de mantun personatge istoric important (religioses, princes, senhors) en Euròpa.


Cap comentari:

Publica un comentari a l'entrada

Los mai legits