Lo puòg de Sant Lop

 

La guinhada de l'IEO d'Erau

sus RÀDIO LENGADÒC

(Picatz sus l'imatge, i tombaretz)

 

Diga ! Dins lo rèire país clapassièr « sus lo grand paisatge que s’espandís dels Pirenèus au Ventor », senhoreja ufanosa la roca espatluda cara a l’Escotaire que dins un discors electoral tot plen de promessas voliá mudar lo puòg de Sant Lop a l’intrada de Botonet per aparar un pauc mai Montpelhièr de la cisampa. Ennaut lo sèrre de cauquièr, una nauta crotz de fèrre que de sabracas prenguèron costuma, cada trenta ans, de vandalizar. E plora un Escotaire que dediquèt un poèma als òmes valents que la montèron sus l’esquina e peses nuds en 1911, e s’escacalassa uòi que lo Crist se’n tornèt debuta de julhet, aqueste còp, en elicoptèr !

 

Vòls que te diga ? Me prenguèt la prusina d’anar veire. Solament, lo puòg es quicòm que se deu crénher, se monta pas amontdaut coma aquò. Me faguère doncas un programa d’aclimatacion d’un quinzenat de jorns amb d’anar e tornar entre los camps de basa au pè de la montanha sacrada : los domenis viticòlas. La clau de la capitada, per una pujada en plen julhet, es l’idratacion. Loguère dins lo vilatjòt de Casavièlha de sherpas de l’endrech per me portar lo vin que lo puòg tot es dins la zòna de la mòrt ont ges de vinha buta. Vos passe lis las misèrias de l’ascension, los amics que broncan sus las pèiras copantas, l’aire rare e brosent que te crèma los paumons, la set inamorçabla e las cigalas que se trufan de tu. E puòi aprèp  un darrièr esperfòrç la vegère enfin, la Crotz. Figuratz-vos que l’evesque –aquel que nos ven de Bretanha- èra passat la velha per la benesir. Aqueste mond an un rapòrt a l’aiga qu’es pas bon, ne metèt tròp de son aigasenhada, se rovilha ja la crotz. Tendrà pas trenta ans.

Enfin, es çò que ne dise ieu.

La guinhada de l’IEO34. E, rau !