La guinhada de l'IEO d'Erau sus RÀDIO LENGADÒC
Diga ! Figuratz-vos qu’èra l’autre ièr a téner la botiga de l’IEO a Besièrs. Sabètz que l’IEO ten una botiga de las cranas a Besièrs ? una botiga qu’es lo paradís dau pichòt occitanista. Aquò va dau drapèu de sang e d’aur als caps d’òbras de nòstra literatura – aquela que despertèt las letraduras d’Euròpa ; dau pegasolet macarèl plan sentit au trobar negre e tras que clus dau sègle XXI qu’a lo legir Solatge n’agantèt la jaunissa. Passem !
Ère aquí doncas a esperar la practica quand n’i a un que me dintrèt, coma un fòl. Cambacort, clòscapelat, la mostacha conquistaira d’un que sap mas vegèri sulpic qu’èra nascut un jorn que la luna èra pallòta e qu’auriá pas trapat de plaça a las galèras. Me voliá crompar un bòb que lo solelh tustava espés sus sa bombona despalhada. Dins lo temps que furgave per trapar lo tapacap que fariá son bonaür e ma fortuna, el coma un pichòt, badava de pòrtaclaus que i fasián lengueta. Fin finala, i destrauquère un cobricap que i aviá escrich dessús : « I arribarem ». Trastegèt un brieu entre lo pòrtaclaus e lo capèl, puòi avisant la brasa que ploviá, tot fadat qu’èra, se rasonèt e causiguèt de racacòr lo bòb. Quand siaguèt per me pagar, li manquèt un èuro. Mas de sa pòcha de darrièr me sortiguèt un tiquet de queno crassós : « Fasètz-me fisança, es un tiquet ganhant, lo vau encaissar e vos pagarai en tornant ». Lo daissère se’n anar encapelat…
Mas, m’anatz pas creire, se’n tornèt una ora aprèp pagar son deute, veniá de se ganhar lo queno.
Vòls que te diga ? Escriguèsse una guinhada cada còp qu’un dels nòstres capbords fa un pet a la luna, auriatz pas finit de m’ausir sus ràdio Lengadòc. Ne tene pròva, lo govèrn vos a totes embarrats, e per longtemps…
Enfin, es çò que ne dise ieu.
La guinhada de l’IEO34. E, rau !
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada