LA BILHETA DE L’IVONA DEL CERCLE OCCITAN DE MÈSA
Fins a la “mixomatòsi” qu’apareguèt en França dins las annadas 1950, mon paire èra caçaire. En aquela epòca, la caça èra mai qu’un passa-temps, e mai d’un còp veniá melhorar l’ordinari de qualque conilh, perdigal o cacilha d’aiga.
Me remembri amb un pauc de nostalgia aquelas velhadas d’armas, ont la familha e dos o tres amics se reunissián a l’ostal nòstre per preparar la dobèrtura de l'endeman.
Aimavi aqueles moments febrinèls entre los amics que mancavan pas de contar lors vièlhas istòrias de caça viscudas ensems, coma d’autres contavan a l’infinit lors istòrias de regiment.
Enfants, aviam mème lo drech de borrar de polvera qualques cartochas. Antau se passava lo « virus » de la caça de paire en filh.
Lo chin rodava dins nòstras cambas. Compreniá qu’aquela agitacion lo concernissiá. Lo chin nòstre èra una vièlha china tota negra, que se sonava “Petite”. Se rebalava de mai en mai emai siaguèsse ben noirida e ben sonhada, se vesiá que sofrissiá. Dins nòstre vilatge, ges de veterinari, e quant n’i auriá agut un, èra pas la costuma de bailar d’argent per un chin.
Alara, un jorn, mon paire decidiguèt de metre fin a la dolor de son fidèl companh de caça. S’armèt de son fusilh e sus lo plan ont demoràvem, la mòrt dins l’anma, visèt lo paure animal. E aquí, d’un còp, son amic Loison, qu’èra vengut l’assistir dins aquela trista besonha, li prenguèt lo fusilh de las mans, et tirèt a sa plaça. Nòstra « Petite » s’afaissèt, enfin desliurada de sa sofrença.
A l’atge de 9 o 10 ans, segur que ieu auriái pas degut me trapar aicí, mas las causas se fasián naturalament, coma venián, sens se pausar tròp de questions. Dire qu’aquò m’a pas bolegat seriá mentir, coma seriá mentir de dire que mon paire e son amic Loison èran pas tresvirats eles atanben.
Quina pròva d’amistat lo Loison bailèt a mon paire aquel jorn ! E ieu qualque setanta ans après, l’ai pas doblidada aquela bèla leiçon d’amistat que veniái de recebre, emai aquò siaga un biais curiós d’apréner la vida.
Pasmens, amb la distància, vòli dire un grand mercé a la memòria de Loison.
Yvonne BEAUME.
MÈSA, lo 13 de novembre de 2020.
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada