La guinhada de l'IEO d'Erau sus RÀDIO LENGADÒC
Nos raubèron la prima.
Ara nos panan la davalada.
Faguèrem nòstre dòu das verds tendres, d'unes matissats de jaune, d'autres de l'òrle d'argent.
Plorèrem la nolor de la coronilha, la seda irisada de las glaujòlas.
Regretèrem de veire pas grelhar la bauca ni se formar los embrions de fruchas...
Ara, ne siam a mancar lo mantèu arlequin-petaçon de las vinhas per planas e penjaus ; a plànher lo gost leugièr e la textura mofla de las arboças ; a nos passar de l'ispror fina d'una Trasmontana que fai bisqueta a l'imor dau marin.
Pecaire !
Vòls que te diga : dison « embarrament sason 2 » ! Qué, sason ? Sason mòrta, òc. E mai es la segonda que nos tuan ! Seria americana o fulheton a la francesa ?
Decidisson d'amont, de sos burèus desinfectats, de sas clòscas exagonalas, de sos neurònas enarquizats.
Decidisson de sa logica basada sus las concentracions urbanas, aquestes formiguièrs condicionats : « metrò-boulot-dodo ». E tu, paure, te cau plegar a-n-aquesta regla de « totes parièrs », « pas de particularismes » ! Adieu, garriga ! Riscariás de prene o de donar lo virús as singlars, o autras mandras e lèbres ! Adieu, mar ! Riscariás de contaminar las quauques cranquetas passejadas per las èrsas escrumosas !
Avèm una escasença bèla de practicar la desobeïssença civila, rasonabla, saique : s'agís pas d'anar en tropelada quichada – coma fan lo monde de Montpelhièr... – per la Gardiòla o la plaja ! Mas metriam a mau lo centralisme parisenc e estatau dich republican.
« T'es pas cap ? » Non ? E ben, contunhem de plegar l'esquina, de cultivar la servitud volontària.
Alara, nos demòra de cantar :
« E tant que farem aital, miladieus, cromparem pas la bòria... !
Enfin, es çò que ne ditz la Miquèla. La guinhada de l'IEO d'Erau. E,... rau !
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada