LA FIN D’UN MONDE
Aqueste còp, i sèm ! Podètz sortir los mocadors, las fotografias en sèpia, los remembres de vòstra joinessa, los sovenirs d’un temps que foguèt, qu’es pas mai e que tornarà pas. Pas de besonh de vos transformar en granhòta anonciaira del temps que farà per que plògue o pas aqueste dimècres 25 de novembre !
L’an passat, aviái ja escrit quatre linhas sus aquela manca gustativa incomprensibla : pas un paquet de crocanda en venda sul camp de fièra de la Santa-Catarina, a Carcassona. Ongan, i a pas de fièra. E aquò es pas brica degut a la pandemia que te confinha a l’ostal. Non, la decision foguèt presa per la Comuna e perseguís la disparicion de la fièra de las semals (en setembre, abans vendémias), puèi de la fièra del 6 de març (ont se crompava lo porqueton a faire profitar per venir un brave tesson de quatre quintals quand s’alongariá sus la cornuda). La rason (que, malastrosament, se pòt comprene) : pas mai de mercands, una fièra-rebat dels « mercats » del dissabte e sens cap d’originalitat. Los vira-cavalons, estands de tir e auto-tampons o labirinte s’aurián pogut installar, mas quna pietat sens l’acompanhament de la fièra bèla…
E òc, tornava cada an, Santa Catarina la pissosa (3 còps sus quatre ploviá). Fasiá freg e caliá sortir la manrega. Un jorn que marcava, coma d’autres, l’an e lo ritme de las sasons pel monde del país. S’èra begut lo vin novèl per Totsants o sant-Martin, las castanhas avián sautat dins la padena traucada. Los mainatges i ganhavan una jornada sens escòla per anar ensajar d’agantar lo pompon virolejaire assetat sus un tigre o un caval fòl… Los vilatges montavan a la vila en bus o en autò (o lo carreton tirat per un ase !). Ères apinhat dins las alèias, entre los taulièrs, lo torn dels baloards, amb una brava part agricòla e viticòla. E dins tas aurelhas restontissiá la lenga d’Òc parlada naturalament per las gens. Un tipe bramava que li caliá crompar sietas, plats e sopièras : se que non, anava tot escampar en mila tròces pel sòl… I aviá totjorn una usina qu’aviá cremat endacòm e de pialòts de lençòls a vendre… Vos parli pas de las besonhas formidablas per melhorar lo quotidian (que tendrián plan 2 o 3 còps !). Sus un empont, un òme mai musclat qu’un pilar de l’ASC desfisava lo public « qual se vendrà batre amb ieu? »; i aviá nanets, femnas sens còs e autres personatges estranhs : tot lo monde jogava lo jòc en sapient que i aviá un truc endacòm e que los dats èran pipats… E las lotariás amb aquelas pepetas e pelussas de ganhar que vendrián d’amassa-posca. E lo fieraire te sortissiá a l’uèlh los n° que ganhan ! Ma maire èra contenta quand emportava cinc quilòs de sucre a la rotleta ! La granda ròda virava, estrementidas dels monta-davala de las montanhas russas,… E ben, tot aquò es pas mai e serà pas mai ! Black Friday ba chapa tot ! (*)
Nostalgia quand nos agantas ! E aqueste afar de fièra desapareguda me pertòca qu’es pas de creire : per poder anar a la fièra de Santa-Catarina faire un torn suls cavalets, nasquèri un… 24 de novembre !
Catarinet Roch
(*) La frasa : « Black Friday ba chapa tot ! » èra pas dins La Semaine du Minervois, mas ajustada per la publicacion sus jornalet.com (25/11/20)
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada