Un conte anonim que nos ven dau mond arab amb una revirada occitana dau Miquèl Pedussaud.
Dos amics traversavan lo desèrt.
A un moment se carpinhèron e un tustèt l’autre. L’ofensat, sens dire res, anèt escriure dins la sabla :
- Uèi, mon amic mai car, me mandèt un atot pel morre.
Puèi, tirèron camin e arribèron dins una oasi ont decidiguèron de s’i banhar.
L’òme qu’èra estat macat s’anava negar e foguèt tirat de l’aiga per son amic.
Un còp salvat, l’òme escriguèt sus una pèira :
- Uèi, mon amic mai car me salvèt la vida.
Un pauc pensamentós, l’autre demandèt :
- Perqué lo còp passat escriguères dins la sabla e ara per ara escrives sus una pèira ?
L’amic sorriguèt e respondèt :
- Quand un amic bèl nos ofensa, o deuriam escriure dins la sabla ont lo vent del desbrembièr e del perdon se carga d’o escobar. Mas quand arriba quicòm de bèl, o deuriam engravar dins la pèira de la memòria del còr ont cap de vent o pòt pas escafar.
Per èsser complet aquí la sorga : contes cortets
anonimes tradicionals revirats de l'espanhòl, tirats d'aquel site :
https://ciudadseva.com/
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada