De lo dire en occitan ajuda mai a comprene la natura dau virus qu’es de virar. Es a dire sepassejar, landrar d’en pertot, barrutlar. Coma es sa natura nos cal pas pensar qu’arrestarà de virar. Manca d’arrestar d’existir. Lo confinhament, un metòde pro ruste e antic de prevencion, foguèt plan seguit lo primièr còp, que lo nos presentèron coma indefugible per arrestar la garramanha. (l’ocasion es plan bona de faire prene l’aire a n’aquel mot d’òc originau per dire epidemia). Atau un primièr confinhament viscut coma una experiéncia de vida espantanta e unica. Au segon la novèutat èra acabada. Donat per ganhar contra la segonda èrsa, la darrièra peniténcia abans la vaccina, foguèt plan mens seguit maugrat d’èsser mens rufe. Mas ara per un tresen serà una autra limonada. Degus crèi pas pus qu’arrestarà la virussada, adieu la credibilitat ! L’idèa es que, d’aqueste biais, serà sens fin’amor que la garramanha es per durar. Sembla ben que nos calga viure de longa amb lo virus e tota sa còla de variants. Per aquò la vaccina nos ajudarà, e tanben mai de prevencion per se donar mai de resisténcia. Ne prenèm lo camin que ara se parla de vitamina D, de zinc, e autras ajudas. Autrament mèfi : lo confinhament nos menarà a totes lo virus de la malandra, la malautiá de languison, e adieu l’economia !
La traduction de cette chronique est sur Midilibre.fr
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada