La guinhada de l'IEO 34 !
sus RÀDIO LENGADÒC. (Picatz sus l'imatge, i tombaretz)
Diga ! « Mascarèl de mascarèl !, l’elastic de la masqueta me ven de petar sus l’aurelha que s’enrogís e se confla, se confla coma un embut ». E la lenga nòstra contunha son camin au sègle XXI. Passam doncas ara au « mascarèl », nautres que conoguèrem l’evolucion dau « macarèl ! » familiar e injuriós en « macanicha », eufemisme prude e cuolcossut qu’ensajava de defugir la grossieretat originala e tanben, a la virada dau milenari, lo revirament dau renèc vergonhós en un Macarèl de sang e d’aur, signe de reconoissença e fiertat d’un pòble, mercé Monsur Danís e sos pegasolets famoses que, au cuol de la veitura, pòrtan, au travèrs sas formulas popularas, l’engèni d’una cultura als quatre cantons d’un mond que n’a plan de besonh.
Vòls que te diga ? Mascarèl de mascarèl! Aquò es mal fotut, per un còp que cargam totes la masqueta, Carnaval es anullat. M’aime mai de pensar ieu que, coma farà lèu una annada que nos emmasquetam, es Carnaval tot l’an ! E mai, te dirai, amb lo Miquèl Decòr, « fagam de Carnaval la fèsta nacionala ! », fagam tot l’an la fèsta nacionala d’una nacion qu’existís pas…
Mas, en furgant dins la botiga de l’IEO tombère, l’autre ièr, sus un pegasolet de colleccion que datava dau macarèl primièr: « Autonomia per Occitania » que disiá. Avián pas de sang de rabeta, los militants de l’autre sègle e avián pas tòrt !
Qu’aquel qu’a d’aurelhas -rojas coma d’embuts o pas- m’ausiga ! Pica benlèu l’ora de faire petar quicòm mai que l’elastic de la masqueta, mascarèl de mascarèl !
Enfin, es çò que ne dise ieu…
La guinhada de l’IEO34. E, rau !
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada