Un parelh de contes amb una revirada occitana dau Miquèl Pedussaud.
Lo paisan astrològue
Un rei s’èra perdut un anèl fòrça preciós. Cerquèt d’un costat, cerquèt de l’autre, cèrca que cercaràs mas res de res. Doncas, faguèt publicar una crida : seriá ric l’astrològue que li diriá ont se trobava l’anèl.
Alara, Cranca, un paisan qu’aviá pas solament un sòu e que sabiá pas ni legir ni escriure, se’n anèt veire lo rei. Aqueste li donèt una cambra ont i aviá pas qu’un lièit e una taula amb un libre bèl d’astrologia, papièr e tinta. Cranca se seguèt a taula, espepissèt lo libre sens comprene qué que siá e barbolhèt quicòm. Coma sabiá pas escriure, fasiá de signes fòrça estranhs, e los servicials que venián portar lo manjar se pensavan que deviá èsser un astrològue plan saberut.
Èran los servicials qu’avián raubat l’anèl. Coma tenián marrida consciéncia, los agaches que, per se donar un aire d’autoritat, lor lançava Cranca, lor semblavan d’agaches de suspicion, e comencèron a crénher d’èsser descobèrts. Cranca, qu’èra pas astrològue mas paisan, e per aquò plan maliciós, tardèt pas a sospechar los servicials. Decidiguèt de montar una trapèla : s’amaguèt jol lièit e quora lo primièr dintrèt, bramèt : ” E un ! “ ; lo servicial daissèt l’escudèla e s’escapèt espaurugat.
Dintrèt lo segond servicial e ausiguèt aquela votz que semblava arribar del prigond de la tèrra : “ E dos ! “ ; aquel tanben se fugiguèt.
Dintrèt lo tresen : “ E tres ! “.
Los servicials se consultèron e decidiguèron de parlar :
- Sèm de mond paures, diguèron a Cranca. O diguèssetz al rei sèm perduts.
- Prenètz l’anèl e fasètz-lo engolir a aqueste piòt qu’es dins lo casal. Lo demai es per ieu.
L’endeman, Cranca se presentèt al rei e diguèt que, los estudis acabats, aviá capitat de comprene qu’un piòt s’èra empassat l’anèl. Estripèron lo piòt e trapèron lo joièl perdut.
Lo rei cobriguèt lo paisan de riquesas e ofriguèt una taulejada en son onor, amb totes los notables del reialme. Entre autras manjalhas, se portèt un platàs de crancas, present d’un autre rei e causa desconeguda dins la region.
- Tu que siás astrològ, diguèt lo rei al paisan, me deuriás dire cossí se dison las bèstias que son dins aqueste plat.
Lo paure sabiá pas res d’aquelas bestiòlas e se diguèt, entre el, a sota votz :
- A, Cranca, Cranca, quina marrida fin per tu !
- Fòrt plan ! diguèt lo rei, que coneissiá pas lo nom vertadièr del paisan, l’as trobat. Es aquò lo nom : “ Crancas “. Siás tu l’astrològue mai famós del mond.
Pancho
Aimi Pancho, emai me davancèsse de quaranta annadas, foguèsse completament mut e tenguèsse pas una sola dent. M’impòrta pas que foguèsse totalament cap pelat, levat entre los dets dels pès, que caminèsse escorpelut e de còps tombèsse per carrièra. Quand crei necessari de butar un brèu e agut siulet, de mossegar lo sofà o de se dormir dins l’òrt, o accepti tot coma quicòm de pro normal. Perque l’aimi.
Aimi Pancho perque es lo sol òme que se’n chauta que tenguèssi tres cambas.
Per èsser complet aquí la sorga : contes cortets
anonimes tradicionals revirats de l'espanhòl, tirats d'aquel site :
https://ciudadseva.com/
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada