La piada dau camembèrt

  La Guinhada es sus ràdio Lengadòc. En picant sus l'image i tombaretz.

-        Diga ! Es pas l’Ives aval còsta lo cementèri, mas perqué monta pas charrar amb nautres ? Achatz ! sembla que nos vire l’esquina.

-        Òi, es el. Vejatz-lo aquel pelaud que nos mòstra lo cuol.

-        E òc, me cau vos dire, amb l’Ives sèm fachats.

-        Pr’exemple ! Mas èretz coma fraires, coma lo det e l’ongla, coma lo cuol e la camisa, pas possible. Qu’arribèt que copèssetz palha ?

-        Es aquela istòria de caça. L’as pas saupegut, tus, que bolegas pas d’aquí e que tenes d’aurelhas coma d’embuts ?

-        E ben non. Sas coma son lo mond, per te far pèrdre ton temps, per se plànher de sas misèrias -e patin, e patan, e pas res !- aquí los a ! Mas per te dire las nòvas im-por-tant-tas dau vilatge, i a pas digús ! Diga !

-        O te vau dire, o te vau dire… L’autre jorn a la batuda, nos sèm trapats amb l’Ives au pòste, pas luònh l’un de l’autre, dins la dralha de Comba Escura, veses ? au rove vièlh…

-        Òi-ben que i anava amb lo quenque agranar los perdigalhs, dins lo clar qu’es en dessús, en bas la cairissa bèla e la vinha de…

-        Òu ! daissa-me contar ! Siái ieu que siái fachat o siás tus ?

-        Siás-tu.

-        Alara, me copes pas de longa… Doncas, èrem au pòste dempuòi un parelh d’oras e me semblave que la chinareda tirava dau costat dau Ròc Trinquat e de la Fònt Putanèla… Sas, caçam a l’anciana nautres, fasèm a l’aurelha, pas coma los joines amb sos telefonets e sos satelits… E doncas coma fasiá un moment que l’Ives me fasiá signe d’i anar, i anère.

-        Abandonères lo pòste ?

-        Ò, ère aquí tocant e los chins èran luònhs, enfin o pensave… E l’Ives de me dire de m’assetar amb el au pè dau rove e de me pagar lo dejunar. Amai i aviá çò que cau, qu’es larg e gromand lo tipe. Me regalère. E lo vin dau cosin, aquel qu’a plantat la Garrigòla…

-        As rason, es pas maissant…

-        Es aquí que nos arriba lo Fernand, amb lo quatre quatre, es el que menava la caça e que nos dessobta assetats totes dos. Vè, n’èrem au formatge, lo veniá de sortir de son papièr…

-        Ai, ai, ai…

-        Coma dises ai, ai, ai. Ja qu’es un mastegaire de nauta grana, aquí teniá son òs. Nos en passèt una, quina espolsada ! La trasmontana bufèt… E, figura-te que dins lo temps que l’autre s’empebrinava e nos lavava la tèsta, nautres èrem moquets, pensas, lo singlar -un masclàs, un quartanièr- nos passa darrèr au mitan dau dejunar, a l’endrech que i èrem assetats… E los chins que se lo sarravan…

-        E es per aquò que sètz fachats amb l’Ives ?

-        Vòls que te diga ? Que non pas, que non pas. Es per çò qu’un còp que siaguèt passada la chinareda, anère ieu ensajar de recobrar lo camembèrt, qu'èra pecat, que l'aviam pas solament tocat.

-        E ?

-        E ben dins lo camembèrt, en plen mitan, i aviá la piada dau sanglièr. E coma l’ai un pauc racontat dins lo canton s'es fachat… Vè, cau pas broncar amb el, es un malsapiós de primièira. Enfin es çò que ne dise, ieu...

 

La guinhada de l’IEO34. E, rau !