PAPIERÒT MENERBÉS (in La Semaine du Minervois, 17/02/21)

17 milions d’Occitanas e d’Occitans !

Foguèri plan decebut per un titol de nòstra setmanièr fa unas setmanas qu’anonciava qu’Occitania aviá ara passat los 6 milions d’estatjants. Aquela informacion, represa de pertot, fa part de l’engana bèla nascuda dempuèi lo redescopatge a la lèsta de las regions sus un canton de taula a l’Elisèu e una mena de crida a participacion ciutadana per batejar la region que, se d’unes cridèron fòrt e mòrt qu’Occitania èra enfins marcada sus las cartas, de fait mòstra al bèl contrari que la nocion d’Occitania pren trucs e patacs. Ja, dins aquesta region que las instàncias nomenèron Occitania-Pirenèus-Mediterranès e que lo Ministre de l’Interior un pauc fenhantàs e bravament coquinàs notèt solament del nom d’Occitania, se trapa a l’encòp d’Occitans e de Catalans. E puèi, ba cal tornar dire, son Occitans : los Provençals, los Gascons, los Auvernhats, los Lemosins, lo monde d’Ardescha e de Droma, d’unes cantons d’Isèra, sens doblidar (que sovent las frontièras estatalas son bravas asenadas) los Araneses, los estatjants de las Vals occitanas d’Italia e, per faire bona mesura, las gens de Guardia Piemontesa al sud d’Italia.

Alara, apelar d’Occitans solament una part d’aquel ensemble es servir una volontat d’esbocinament qu’a per sola tòca de favorizar las divisions e de renfortir lo centralisme e lo jacobinisme.

Demòra apuèi de faire que siaguen Occitans los estatjants d’Occitania-la-petita e de totas las autras regions concernidas a l’entorn de nòstras referéncias comunas linguisticas, geograficas e culturalas dins aquel país « entre doas mars e tres montanhas » coma l’escriviá lo Frederic Mistral. 

Òc, reprenem los tèrmes de la cançon de Claudi Martí : « De la mar de calor / Als pins de la gran Lana, / De montanhas de Foish / A Lemòtges l'avançada / Ieu coneissi un país. / Jamai lo meteis gost, / Jamai la meteissa cara. / Comença a Aigas-Mòrtas / Vira en aigas vivas. / Seca dins sas garrigas, / Pensa a l'Orient / Son nòrd verd de brumas / Es fàcia a l'Occident. / Bastida de justícia / Siás guèrras camisardas / Vestida per deman / Dins la votz de Ferrol / E d'un pòble que crida : « Governèm-nos ! » / Fas nàisser Trencavèl. / E puèi quand siás malauta / Es un nanet sagnós / Que se ten a ta rauba. / D'autres encara uèi / Ne vòli pas parlar. / Un jorn seràs espèr, / L'autre desesperança ; / E puèi te'n vas dormir / En braces de notables / Poirits e repoirits. / S'acaba ma cançon / E ma votz se fa basca. / L'aire que respiram / Pren un gost de Bretanha / E mos enfants sauràn / Qual èra Paoli. / E un jorn de Comuna / Naisserà mon païs :
Occitania ! ».  Òc, Occitania : un país de conéisser en plaça de lo descopar a tròces e bocins.

• Lo grand silenci : Ja que la part d’emissions en lenga occitana es plan magrinèla e totalament magrostina sus França-3 vaquí qu’un comunicat nos explica qu’en rason dels Jòcs Olimpics, puèi dels Jòcs paralimpics, i aurà pas de magasina Viure Al País lo dimenge de matin d‘aicí la fin de març. L’expression de la lenga nòstra es encara mai andicapada que jamai : nos va caler bravament cridar per pas que nos embarren dins lo silenci.

Cap-e-Tot Occitan Roch