EDITIONS JORN
Ven de paréisser
Vient de paraître
"Qu'as dubèrt un País blanc"
"Tu as ouvert un pays blanc"
de Danièla Estèbe-Hoursiangou
Poésie - bilingue - 80p - 12€ - janvier 2022
Per entamenar aquel an nòu venem de publicar un recuèlh novèl de Danièla Estèbe-Hoursiangou "qu'as dubèrt un país blanc".
Aquel recuèlh pichòt ten doas parts, l'una facha de 17 poèmas brèus e ponhents, l'autra, Trinitat, es una pròsa poetica adreiçada al marit defunt ( bon de comanda junh) .
Aqueste an comptam publicar dos autres recuèlhs de doas autoras reconegudas, vos tendrem al fial de nòstras publicacions futuras.
contact@editions-jorn.comEn ce début d'année, nous venons de publier un nouveau recueil de Danièle Estèbe-Hoursiangou "Tu as ouvert un pays blanc"
Ce petit recueil est composé de deux parties, la première contient 17 poèmes brefs et lancinants, l'autre partie, Trinité, est une prose poétique adressée à l'époux défunt (bon de commande joint).
Nous comptons publier cette année deux autres recueils de deux autrices reconnues, nous vous tiendrons informés de nos futures publications.
Aquel recuèlh pichòt, lo segond de Danièle Estèbe-Hoursiangou, publicat per JORN (aprèp Parçans esconuts / Territoires cachés, 2013), ten doas parts. La primièra es compausada de dètz e sèt poèmas brèus que perseguisson lo tèma central de l’autora, lo rapòrt al còs fisic e a la consciéncia. Pasmens, a aquel tèma, aqueles poèmas n’ajustan un de mai, ponhent e dolorós, lo de la pèrda, de l’abséncia e del dòl, coma dins lo tèxt entitolat « Ua gauba » :
« L’aviéner n’ei pas mei qu’un present iteratiu, escandit per ua dolor sosterrana qui s’encairè au dehens de jo, pesanta coma un nin qui refusa de nèisher, a còps dormilhosa, a còps envadissenta dinc a l’estofament. »
La segonda part « Trinitat » es una pròsa poetica adreiçada al marit defunt. Quand dos èstres s’aiman, un « nos » apareis que subreviu a la desaparicion de l’un dels dos e abita la consciéncia del subrevivent. Aquò’s aquel « nos » qu’ensaja de far existir aquel cant funèbre, que ven cant de vida, al mens lo temps que dura. Aquel biais de viure lo dòl qu’espròva la que demòra, impausa son evidéncia consolatritz, mercés a una lenga musicala e fluida. Nos daissam enrebalar per ela e capitam de véncer la mòrt, al mens tant qu’aquela musica s’ausís. Non es pas aquò, cap e tot, la mission mai nauta de la poesia ?
Bon de comanda de telecargar en picant sus l'image çai-jos
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada