Una vida de cat

 Un raconte de Monica Bellegarde

Es arribat lo catàs, sens cridar gara, un matin, sus la terrassa del meu ostal. D'onte veniá, cossí aviá fach ? Nautres sèm al tresen e darrièr estanci! Es pas de creire !

A travèrs de la vitra, lo vesiái s'engulhar entre la jungla de las plantas , niflar las flors, sautar d'un vas a l'autre, caminar de compés sus la baranda de fèrre, tranquilament coma s'èra a cò seu. E puèi, d'un còp, te sautèt sus la taula ensolehada ont comencèt a far una teleta minuciosa. Quina audàcia !

Li cridava qu'aquò se fasiá pas , qu'aquò èra defendut !  Miaulavi tant que podiái, de badas! ausissiá pas o benleu se'n garçava ...

A la fin, sens triga, s'acerquèt de la fenèstra  per veire qual èra que bramava aital. Pausèt una patarassa sus la vitra coma per m'arrapar. D'un saut foguèri jol canapè.  Se sap pas jamai.

De luènh ausiguèri una votz de las gròssas que me sonava:

- Qual siás ? siás embarrrat ?

Sortiguèri la tèsta crentosament, lentament.  Lo vegèri enlà, enòrme, negre, assetat,  esperant que venguèsse.

- Soi una catoneta Maine coon, li diguèri, ai pas que uèit meses e mos mèstres vivon aquí. Sortissi pas, que, çò dison, lo defòra es tròp dangierós per ieu;  poiriái tombar e m'espotir dins la carrièra.  Soi una cata de pura raça!

- Verai ! podes pas sortir? pas jamai ? faguèt, incredul.

- Non, pas que per anar al veterinari!  o a l'estaca sus la terrassa.  Mas ai tot çò que cal, aicí :  de plumalhs, de pelòtas per jogar ,de cartons per m'i amagar, d'arbres a cat per i montar, de raspadors per las arpas, de coissins e de cobèrtas per i dormir, lo lèit de mos mèstres , las cadièras ......la banhadoira per i beure.  De mai, ai de croquetas, e de peis quand ne vòli.... Sufís que miaule e que me frete a las cambas de mos mèstres...  soi amanhagada de longa , aquò me fa ronronejar, mas quand n'ai un sadol, bolegui la coga, sabon alara que lo temps es vengut de s'arrestar ... 

- Colhon ! copèt nòstre cataràs aquò's una vida de pachà, mas, te disi, aquò es pas una vida de cat!

- E de qu'es una vida de cat? çò demandèri

Prenguèt un momenton per se netejar l'aurelha, e contunhèt d'una votz de professor, un que sap çò que ditz:

- Un cat, cal que sortisca, li cal caçar las mirgas, la ratunha, los aucèls, los insèctes, tot çò que se pòt manjar, li cal barrutlar  dins lo campèstre o dins lo barri  segon sas envejas  per defendre son territòri;  a besonh d'explorar lo mond que l'enròda per trapar de luòcs desconeguts  e de odors novelas. Saique es per aquò que soi arribat sus ta terrassa, seguissiái una odor de las bonas ...

li cal tanben trapar una cata... mas aquò es una autra istòria!

Ieu escotavi sens tròp comprene e me disiái que tot aquò èra plan complicat. Alara m'anèri colcar sul canapè per i far une pichòta prangièra en esperant que lo cat negre tornariá plan sovent per me contar la vida del defòra.