Las revistas literàrias son a la literatura çò que
las « tapas » espanhòlas son a la restauracion. Un biais de tastar de tot, de
faire de fantasiás gustativas sens se conflar. S’i trapa de tot, novèlas e
poesias, criticas, fulhetons, amai mai. Lo tot d’autors plan coneguts o tots
novèls. An una autra qualitat : vielhissan pas, son tostemps regalantas.
Es una diferéncia bèla amb las revistas de debat
ligadas a l’actualitat. Un poèma bèl es etèrne coma un tèxte bèl. Ne trapar
subran un, es coma lo delici d’una majofa sauvatja trapada per camin.
Aquelas revistas son los laboratoris de la
literatura d’una lenga, amor que los autors joves i fan sas primièiras
publicacions. En occitan n’avèm tres de nauta qualitat e chucosas. La mai
anciana es RECLAMS creada en 1897. Es gascona mas dobèrta a totes los parlars d’òc.
Per internet es la mai modèrna que dona de legir en linha. Avèm tanben la
revista ÒC de grand prestigi istoric. Es la mai poetica e fòrça dobèrta a las
autras lengas. Enfin Lo Gai Saber de l’Escòla Mondina de Tolosa. Se definís
coma revista culturala e publica d’articles pro variats, de la tradicion
umanista que bota la sciéncia dins la cultura. Las librariás tampadas, podètz
pasmens comandar de bona escritura d’òc que La Poste mancarà pas de vos portar.
Plegarem pas macarèl !
Traduction à retrouver sur Midilibre.fr
