Revirada dau Miquèl Pedussaud.
la debuta, se l'avètz mancada, es a l'article en dejós.
L’endeman de matin,
la dama, acompanhada d’una autra dama, s’enanèt coma qui se passeja, cap a
l’ostalet de Federigo e lo faguèt demandar. Lo temps èra malsegur e èra pas anat
aucelar aquel jorn. Demorava dins son òrt a susvelhar qualque òbra. Ausiguèt
que Monna Giovanna lo cridava a la pòrta, s’estonèt bravament e acorreguèt
gaujós. La dame venguèt a son encontra d’un biais plasent. Après las saludacions
respectuosas de Federigo, la dama diguèt :
-
Bonjorn Federigo.
Puèi apondèt :
-
Soi venguda en reparacion dels prejudicis que suportères
de ieu autres còps quand m’aimavas mai que de besonh, e la reparacion es
aquela : amb la companha qu’es aquí, vòli dinnar amb tu en amistat aqueste
matin.
Federigo respondèt
umilament :
-
Madama, me soveni pas de prejudicis viscuts de vòstra
part. Al contrari, valguèssi encara quicòm, es mercé vòstre meriti e l’amor que
vos pòrti. Vòstra aimabla visita m’agrada mai que se me foguèsse possible de despensar
tornarmai tot çò que depensèri, mas sètz venguda en çò d’un paure òste.
Tot vergonhós, la
recebèt dins son ostal, puèi la menèt dins son òrt. Aquí i aviá pas mai digús
per li téner companhiá, alara li diguèt :
-
Madama, puèi que i a pas mai digús per vos téner
companhiá, avètz aquí una brava vièlha femna de jardinièr qu’o farà ; ieu vau
aprestar la taula.
Ni per sa paurièra
granda, s’èra pas encara vertadièrament mainat quant li mancavan las riquesas
qu’aviá semenadas a bodre. Mas aquel matin trapava pas res per far onor a la
dama e se repentiguèt de las gents nombrosas recebudas amb fòrça onors als
temps bèls. Ansiós, romegava e corrissiá d’un costat de l’autre coma un òme
fòra d’el.
Trobava pas ni argent ni res que poguèsse manlevar,
l’ora avançava e son enveja de far onor a la genta dama èra granda. Coma de tot
biais voliá pas demandar res a digús, levat son jardinièr, n’arribèt a lissar
un agach sus son car falquet, pincat sus l’ajocador. Atal, sens autra solucion,
lo prenguèt e, coma lo trobèt gras, pensèt que seriá un plat digne per la dama.
Doncas, sens trantalhar mai, li torcèt lo còl. Lo faguèt plumar a la lèsta,
aprestar, puèi enastar e rostir per la serviciala. Enfin, metèt la taula, amb
de toalhas plan blancas, que n’aviá servadas encara. Tornèt dins l’òrt e, d’un
aire gaujós, diguèt a la dama que lo dinnar èra prèst. La dama s’arborèt amb sa
companha e totes s’anèron entaular. Sens saupre çò qu’èra ofèrt, mangèron lo
bon falquet amb Federigo que las servissiá de tot còr.
De seguir...
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada