Joan Marc Vilanòva.
Seguida de Tres, dos, un e rau ! IEO Edicions, 2006
(Ne traparetz, la debuta als articles en dejós)
Pro !
-=oOc=-
-
...E pas pro de cogorlas, que se faguèron totèm d’un ase ! Òc ! Òc ! D’un ase ! A
Ceban !
Los
papetas de Sant-Florenç, en rengueta per son banc, començavan d’agantar mai los
rires.
- ... Dempuèi lo matin qu’arribèt aicí lo
Rainal, assopit sus lo cimbèl de la còla d’ases que menava per nos
vendre !... La calorassa e lo lent breçadís del pas asenièr l’avián
endormit en camin... Arribat al davant de nosautres, la primièira borrica s’arrestèt,
e la còla tota tanben... Aquí lo Rainal que s’esparpalha e sulpic se bota a
comptar los ases, e se met a bramar coma los autres que li ne mancava un ! Daissava pas de cridar :
- ...
Cinc... e sièis !!! E partiguèri amb sèt ! Siái partit amb sèt !
Me n’avètz raubat un !
Aquel ase teniá pas compte d’aquel que
montava !
E l’Enric, entre dos rires, que li fa :
- E,
bogre ! Amb tu, d’ases, ieu, ne compti uòch ! Siás cuòch !
Per lo còp, aquò passava l’òsca !
Qu’aquel brave mond de Ceban, dins una farandòla de calabrun, agèsson pres de
bofigas per de fanals e de cogorlas per de Dracs, passa. Mas que lor calguèsse
carrejar l’ase, en mai de l’asenada, aquò portava sus la vergonha.
De pertot ont avián logat sas fòrças e sos
trabalhs, los tres fraires avián rescontrat de monde aimables e biaissuts,
valents e totjorn de bonas. Trobèron que los vièlhs del banquet de
Sant-Florenç, dins sas padenadas, quichavan sul pebre. Mas qual aganta la bota,
li cal tastar lo vin. Solament, lo vin, estimèron melhor de lo beure a l’ostal.
Risolet, Sèt-Set e Mendilh jutgèron mai onorable de préner lo temps de veire.
Cada jornada cebanenca, agachèron pacientament
la fòrça de l’un e l’eficacitat de l’autre, aimèron la blancor de Zonzon, lo
fornièr-violonaire, la negretat d’Agaça lo carbonièr, lo morre enlusentit de
Nasdecabra lo garda e la cara d’alabastre de la mercièira Meliqueta.
Doçamenton, se tornèron faire un monde, e lo monde lor faguèron plaça.
Lo Portaire Mut
-=oOc=-
Un òme d’entre los òmes, pasmens, lor venguèt
mai amic que los autres, e d’aquí endavant, cada rescontre foguèt pels fraires
una descobèrta, un estonament, una embalausida, un plaser.
L’observacion fina de cada eveniment, per tant
derisòria que paresca, ligada a una distància critica e gaujosa ; la practica
quotidiana de las carrièiras e l’escota minuciosa de las campanhas, lo sentiment agut del temps que passa parièr per las
vinhas e per las caras, tot aquò aviá fach d’aquel òme un potz sens fons de
coneissenças de tota mena. Lo detalh enterrat, la paraula negada, los rires
desmembrats, la cagada perduda, lo destòrbi desvariat, l’istòria tombada dins
lo deslembrièr, sa memòria l’aviá reculhida. Semblava un tenchièr de recòrds
embucat. Per aquel que veniá amb sos esclopasses, demorava secrèt coma d’aigas
estadissas. Mas los tres fraires, sens l’aver cercat, avián trobada la mesura
de l’òme, e s’establiguèt entre eles una amistat pacienta e fisançosa, leugièira
coma una pluma. Cada rescontre èra, per Risolet, Sèt-Set e Mendilh,
l’assegurança de s’assabentar un pauc mai del monde e de l’aimar, e l’òme sabiá
contar, pro que trobèsse un escotaire de tria. Aquí, n’aviá tres, d’escotaires.
Aquel òme, èra Mut, lo portaire.
(de seguir...)
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada