Joan Marc Vilanòva - Tres, dos, un... e rau! (14)

Joan Marc Vilanòva. 
Seguida de Tres, dos, un e rau ! IEO Edicions, 2006 

(Ne traparetz, la debuta als articles en dejós)

Quequejaments 

-=oOc=-

Mut beguèt un glop. Long. S’eissuguèt las bocas d’un revèrs de braç.

« ... Venguèt lo temps del tractor d’Eugèni-Lo-Quequejaire. La primièra maquina agricòla de Ceban bretonejava tant coma son proprietari. Semblava que la carburacion de l’una foguèsse estada reglada sus las trabucadas de la lenga de l’autre. Lo chin sembla son mèstre, èra normal  que lo tractor  quequege. L’òme li parlava coma per un chaval : « i-i-i ! » « ò-ò-òu ! » « vi-vi-vira ! » « vè-vè-vèni ! » « a-a-arrèr ! » « do-do-doçament ! » « vai ! vai ! vai ! ». E lo tractor s’enançava, s’arrestava, virava, veniá, recuolava. Plan-plan...

... D’òrdres - pas solament - mas tanben li disiá sos espèrs e sas iras, sos plans e sos planhs, sos encants e sos romegadisses. D’unes, per confident, an d’amics, d’autres la femna, o la cabra, quand la fan venir, d’autres encara lo chin o lo cat. El, dobrissiá son còr al tractor. Ni per las quatre lengas de pelha reganhant que « traste e tractor, qual se sembla s’embessona » e « cal èstre nèci per parlar a una ferralha ». Las vesinas podián brandar lo cap, Eugèni-lo-Quequejaire charrava amb « M.M.F. » Aital bautejèt lo “ Massey-Fergusson ” que, plan content d’aquò, reguitnava, s’encabrava e mai endilhava, quand son menaire li fasiá cracinar las marchas... »

Òo ! Mèstre Peire ! Te prègui, una autra virada !

« ... Acabèron lor vida amassa, traste e mèstre, contra lo Monument a la Victòria, un matin de 11 de Novembre, resulta d’una ultima dissension. Eugèni, cavalcant son engenh, li mandèt un darrièr còp de martèl sus l’esquina e li bramèt : « Rò...rò... rò... ròta, pe... pe... pe... peta, lo...lo... lo... lofa, ca... ca... ca... caga, mas a-a-avia-te ! » E « M.M.F. » s’avièt... Un saut terrible, descabestrat, cinquanta mètres quilhat sus sas ròdas de detràs, dins un refreniment fòl. Crocat de totas sas fòrças al volant, drech sus la pedala del fren, Eugèni bramava « Aten-ten... Aten-ten... Aten-ten... ! » Agèt pas lo temps d’acabar. Los boisses, las flors, lo pelenc, las bandièiras, a l’entorn del Monument prèste per la ceremonia, tot èra caucat e Domenge i èra per pas res. « M.M.F. » espotiguèt l’agla de pèira dejà clavada pel leon trionfant, e d’ennaut de son pilar, liberat per lo tust del tractor, lo gal amòrri e venjador se venguèt espotir sus la clòsca quequejanta.

Quatre manregas negras volastrejèron un moment dins lo clar del matin, entre las platanas. D’aquel jorn, las vesinas daissèron de brandar lo cap al passatge d’ « M.M.F. ». Eugèni quequejariá pas mai.

Èran venguts los temps mecanics. »

Es mai tardor que çò que creses

-=oOo=-

Las vendèmias s’estiravan. Lo solelh trescolava mai lèu. Las seradas se fasián fresquetas. Après-sopar, las cadièras demoravan pas pus gaire pels trepadors. Los fornèls, las chiminièras començavan d’escampar de messatges de retirada dins los cèls enfuòcats, a solelh colc. Dins las vinhas, las còlas d’espanholetas, que remplacèron aquelas de gavachonas, vivián sas darrièiras annadas.

Dins quauque temps, nasejaràn, pauc a cha pauc, de vendemiairas metallicas e mecanizadas de tres mètres de naut, doas ròdas entre doas rengas, doas ròdas entre doas autras, un cosmonauta dins la cabina, e fai tirar, Màrius !

Pasmens, d’ase, ne demorava encara un...