Joan Marc Vilanòva - Tres, dos, un... e rau! (9)

Joan Marc Vilanòva. 

Seguida de Tres, dos, un e rau ! IEO Edicions, 2006

(Ne traparetz, la debuta als articles en dejós)

Palheta

-=oOc=-

            Lo vèspre d’aquel dimenge, faguèron a la palheta. Lo conse, enervat coma lo govèrnament per la virada d’aquel afar, aviá recampat l’escabòt de pompièrs, e lor aviá tengut un discors dels grandasses. Puèi, s’èra virat cap al caganís, que justament sonavan Palheta. Pel camp de blat qu’aviá sul cap ? Per las belugas dins los uòlhs ? Per son jove temps ? Rai. L’azard e lo cònsol carguèron Palheta d’una granda mission, sens crotz, amb escala - e arenga :

            - Palheta, mon grand amic, ò tu que siás degordit coma l’esquiròl e leugièr coma la lauseta - jamai te l’aviái pas dich - escarrabilhat coma la mirgueta - sofrís que te pause la man sus l’espatla - aquò’s tu, Palheta, que l’astre marquèt per nos liberar del malastre !

Vai, corrís, vòla e nos venja !  (Los estudis, de còps que i a, pòdon servir.)

            Palheta cabrèt las cilhas, sorisèt, levèt los uòlhs al relòtge de la Comuna, e dins un grand sospir que l’incredulitat s’i mesclava de compatiment, carguèt l’escala e se sarrèt de « l’endrech. » Arribat aquí, la quilhèt, l’escala, contra la paret de pèiras negras, al sulhèt de la fenèstra, pojèt a nautor de la badança e desapareguèt, engolit per lo mistèri. Lo demai de l’escabòt, qu’aviá cargat lo casco, s’agromelèt al pè de l’escala. Ausiguèron los udolaments. E los passes. Parlatejèron : Palheta !... Òu, Palheta !... De qué veses ?... Palheta !?... E bè !... Respond, macarèl !!!

            E dins la glòria del solelh colc, flambejant de las esposalhas del roge e del negre (sabi pas d’ont vau tirar aquò !) qu’emporpravan cèl, tèrra e morres, se mesclant als udolaments draconians, s’ausiguèt lo rire de Palheta. Un rire descabestrat, un cacalàs, una cacalassada inamorçabla e subraguda a crevar totas las paurs, e que passava per totas las vocalas coma se cercava a se despassar, coma se Palheta ne perdiá lo buf e lo sen.

            - A ! A ! A ! A ! A ! I ! I ! I ! I ! I ! O ! O ! O !O ! O !...

            - Pa... Pa... Palheta... !?... De qué t’arriba ?... Vas plan ?

           

            L’autre se risiá a s’escanar, a se desmaissar, a s’escagassar, a se téner las costèlas, a se crebar la pèl, a se plegar en dos, en quatre, en uòch, a se rotlar pel sòl, a tustar dels ponhs sul ponde... Puèi, puèi, rangols... Silenci... Trastejadisses... Dins l’ençaval, los cascos s’entretustavan. Las dents tanben. Los pompièrs, lo cònsol, los conselhièrs acorreguts se pensèron : Es emmascat !... Es endracat !...  Es flambat !      

            Mas al bot de l’eternitat, que durèt un brieu, la blonda tèsta espelofida de Palheta pareguèt a la fenèstra, d’ont tombèt un esclafi de ...

            - Cogorlas !... Los vaquí, vòstres Dracs ! Cogorlas ! Son pas que de vièlhas cogorlas secas e vuèjas que los aucèls trauquèron ! De cogorlas que lo vent fa cantar coma autbòisses e tambornets ! Ooooo ! Pro de bufar al cuol d’una ! Ooooo ! Pro de ne tustar doas ! Pòm  Pòm Pòm Pòòòm ! Ne volètz, aquí n’avètz, de cogorlas ! Cogorlas que sètz totes !...

            E Palheta risiá, risiá...

            E tota la nuòch, las socas, las pibolas e las platanas, lo riu, la plana e las còlas, la Luna e las estèlas restontiguèron dels rires liberators de Palheta.

Amuletas

-=oOc=-

Nos èrem sarrats, d’aqueste moment, de l’Atge d’Aur. Las darrièras idòlas se fracassavan d’una l’autra, e podiàm esperar, un còp esvanida la polsa de la casuda, que poiriam enfin aimar lo monde tal coma èra. Los rires libèron de la crenta, e sens la crenta del diable, avèm pas besonh de dieu.

Mas tornèron los poderoses e los saberuts. Conflèron d’autras bofigas espaurugantas, amb d’autres cotèls entre las dents e d’autras barbas als mentons. E se la Glèisa i perdèt sos parroquians, la comuna sos elegeires, èran venguts los temps de las parabòlas - de la television. Avèm las amuletas que meritam. Los reis del petròli podián mai s’afairar ; lo complèx militarò-industrial tanben...

Mas aquò, los vièlhs de Sant-Florenç o diguèron pas als tres fraires. Sol davant l’eternitat, Ceban èra vengut lo vilatge de las cogorlas...

  
(De seguir...)
De Joan Marc Vilanòva (au mitan, un pauc a drecha, sus la fòto)