L'ombra docinèla de las platanas
costejant lo camin grand de Sauvian, s'estira a la lutz del solelh colc d'aquela
vesprada autonenca. Un grand caval gris rabala una jardinièra dins un
craïnament gaujós. Sèit sul banc, capèl suls uèlhs, en blòda blavenca e bragas
de velós negre, grandaràs e balès, l'òme sòmia, breçolat al pas de la bèstia.
Se sona Martin.
Se’n tornan de l'òrt amb la
carriòla comola d'ortalissas que l'endeman
de matin es jorn de mercat Plaça de La Magdalena. Un còp à l'ostal
caldrà netejar e botar tot aquò en cledetas e platèus e tornar cargar la
jardinièra per la téner prèsta a partir abans la primalba.
D'ausida ! Tòpi, lo caval
grand s'arrèsta ! L'òme, estonat, lèva lo cap e vei a la rasa del camin
una paura vièlha tota negra, plegada coma lo pont del diable de Vilamanha
L'Argentièra. De pels s'escapan en escuma blanca del dejós de la poncha negra.
Rufada coma una poma centenària, la fàcia s'aluca de la lusor maliciosa dels
uèlhs trufandièrs. Lo nas es long, fina
la boca, ponchut lo menton . Es plan acapçadeta.
-Adieu, mameta ! Ont anatz d'aquesta
ora ? Volètz que vos despause endacòm ?
-Grand mercé, brave òme !
Vòli plan qu'ai las cambas endolesidas e als pès los agacins que me lancejan !
E d'un saut se trapèt al costat
de Martin. « È bè ! Sètz encara desgordida ! » diguèt.
E mameta, e Martin, dins la
jardinièra rabalada per Tòpi, grand
caval gris se’n van cap a Besièrs.
En camin fan coneissença.
Quand arribèron al pont sus Òrb,
rison coma dos amics vièlhs.
Al cap del pont la mameta li ditz:
- Desencusatz me Martin, mas
es aicí que vos daissi. Vos mercegi plan, sètz plan brave e plan aimable.
Atanben vos vau dire un secrèt que sabi que ne'n diretz pas res a degun: soi LA
PICÒTA NEGRA ![1]
- Dieu me damne ! Ai carrejat
La Picòta Negra !
-Ep la ! Dieu ? Parlatz
pas de qual coneissètz pas ! La fòrça que servissi es pas ni brava ni mai
marrida, ni òme ni mai femna, ni Dieu ni mai diable ! E m'a comandat de
faire masèl de cinc cents besierencs.
-Òu macarèl!Cinc cents !
Aquò es pas possible !
- Prometi, que m'agradatz plan,
que vos, la vòstra ostalada, vòtres amics seràn pas tocats !
-Aquò's bon ! Mas cinq cents
es tròp !
-M'agradatz fòrça plan: ne tuarai
pas mai de cent ! Pòdi pas faire mens ! A lèu !
E La Picòta Negra, daissa aquí lo
paure Martin tot mortificat e pietadós .
Se passèt qualques jorns tranquilles...puèi
los mòrts se seguiguèron: un, tres, dètz, cent, cent cinquanta, dos cents, tres
cents...
Martin ne veniá fòl !
Emponha un brave paissèl e a passes grands monta cap al Capnaut. Cèrca de
pertot la Masca e cèrca que cercarà, finís per la trapar dins un recanton
escur.
-A coquina ! Ara vos
teni ! Avètz pas vergonha, messorguièra qu'aviatz promès de ne tuar pas
que cent.
-A paure Martin, paure
misèria ! Òme de pauc de fe que n'ai tuat pas que cent !
-Pas que cent ?.. E los
autres, totes los autres de qué son mòrts alara ?
-Los autres, totes los autres,
son mòrts... de PAUR !
Pèire Delhon 08/05/2020
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada