Quand Sant
Ròc moriguèt,
Tot drech au
Paradís amb son chin montèt.
Mès coma èra
un pauc tard, la pòrta èra barrada.
Tusta que
tustaràs. « Siái a tu camarada »
Cridèt lo
vièlh Sant Pèire, « veni, veni dobrir.
Qual
siás ? - Siái Ròc – Tot sol ? - Non siái amb mon chin.
Un chin, un
chin aicí ? E de qué ne'n vòs faire ?
Ròc, siás un
Clapassièr pur sang e galejaire,
De chin ne
vòli pas ! … E puòi per copar cort
Lo Paradís
es pas l'ostau de Denicort.[1]
Aquel chin,
diguèt Ròc, es estat ma companha,
Ensems avèm
sofèrt, ensems avèm manjat,
per garir
mon genolh es el que m'a lecat
Nos volètz
separar ? Aquela seriá fòrta
Ficatz nos,
se volètz, totes a la pòrta ».
Just a aquel
moment Nòstre Sénher passèt,
« Tè,
Roquet siás aquí ? » Lo Sant n'aprofechèt
Per ie
contar sas penas e ie demandar gràcia.
« Ton
chin au Paradís deu avure sa plaça »,
Rebequèt lo
Bon Dieu ; e Sant Pèire moquet
Veguèt
davant son nas se'n corrir lo chinet.
Mès coma tot
se sap dessús aquela tèrra
Los chins de
l'Univèrs se metèron en colèra.
En sapient
que Sant Pèire, un concièrge dau Cèl
Voliá barrar
l'intrada a un paure cadèl.
Formèron un
sindicat e dessús l'Esplanada
Tenguèron a
mièja-nuòch la primièra amassada ;
A
l'unanimitat votèron una mocion
De blamar
pas lo Sant. Una delegacion
De cinc
chins clapassièrs alara siaguèt causida
Que vèrs lo
Paradís se'n prenguèt l'encorrida.
Aquí i aviá
Azòr, chin de la Blancariá,
Portòs e
Danilò, chins de la bochariá,
Fauston de
Botonet, pichotet mès bramaire,
Medòr de
Rondelet, basset e bon caçaire.
Dau Clapàs
jusqu'au Cèl, pissèron que tres còps.
Sant-Pèire
en los vegent, te ie cridèt : « Salòps
Alon !
Qu'empoisonatz ! Alon, anatz al
Diable !
O vos vau
empegar mas claus dessús lo rable !
Mancariá pas
qu'aquò ! Laissar dintrar de chins
Que totes
jos la coeta an quicòm que pudís !
Alara,
volètz partir ! Biu pesolhs ! Biu chinalha !
Anatz
encaraunhar lo Diable, cacibralha.
Los cinc
chins vergonhoses davalèron au Clapàs
E a tot lo
sindicat racontèron lo cas.
Vos i cal
retornar – faguèt un chin papeta,
Mès en
metent d'encens per dejós vòstra coeta ;
L'encens es
un perfum aimat per lo Bon Dieu
E veiretz
que lo Sant vos dirà pas pus « biu ».
Sus lo
conselh dau vièlh per tota l'amassada
La
delegacion siaguèt lèu embaumada.
Los cinc
chins clapassièrs empoisonant l'encens
Tornar au
Paradís montèron coma un vent.
Sant Pèire,
aquel brigand qu'a l'aurelha plan fina,
A la pòrta
dau Cèl meteguèt una china
Una china en
calor aimabla a la foliá.
Quand los
cinc delegats dau sindicat japaire
Siaguèron
arribats, nòstra china encantaira
Levant lo
nas au vent e la coeta en l'èr
Prenguèt
doçament lo camin de l'infèrn.
Lucifèr
embarrèt tota aquela chinalha,
E pendent
quinze jorns, bota, faguèt ripalha.
Los chins de
l'Univèrs los espèran totjorn,
Quand se
rencontran dos, pertot en passejada,
Se sentisson
lo cuol dempuòi aquel jorn,
Per veire se
a l'encens la coeta es perfumada.
Joan de La
Capèla Nòva (Joan Bardin 1893-1966)
A partir
probablament dau conte dels Chins al
Paradís de Biscan-pas / Gustau Therond
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada