Un parelh de contes amb una revirada occitana dau Miquèl Pedussaud.
L’apòstol Pèire
L’apòstol Pèire, en companhiá de Nòstre Sénher, èra perdut dins sas reflexions. Subte, diguèt:- Coma aimariái èsser Dieu, foguèsse pas qu’un moment, puèi tornar l’apòstol Pèire ! Dieu sorriguèt e diguèt :
- Atal siá. Siás Dieu fins al ser !
S’acerquèron d’un villatjòt e vegèron una paisana que menava un tropèl d’aucas cap a un prat, los daissèt aquí e èra per se’n tornar cap al vilatge.
- Vòls daissar las aucas soletas ? demandèt Pèire.
- Uèi, fasèm fèsta a la glèisa, expliquèt la femna.
- Mas qualqu’un las deuriá gardar, diguèt Pèire.
- Que siá Dieu que las garde uèi, respondèt ela, e se’n anèt.
- As ausit Pèire ? diguèt Dieu. Ieu aniriái amb plaser amb tu participar a la fèsta mas, quicòm arribèsse a las aucas ? Uèi, tu siás Dieu fins al ser ; atal es a tu de las gardar.
Pèire aviá pas brica enveja de demorar, mas deguèt gardar las aucas.
D’ara enlà, se jurèt plan que jamai tornamai desirariá èsser Dieu.
Las tres grasilhas
Lo jove discípol d’un savi lo ven veire a l’ostal :
- - Mèstre, un amic es a parlar de tu amb malvoléncia...
- - Espèra un pauc ! - copa lo filosòf -. Çò que me vas contar l’as crivelat per las tres grasilhas ?
- Las tres grasilhas ?
- Òc. La primièra es aquela de la vertat. Siás segur que çò que vòls dire es plan necessari ?
- Non. L’ai ausit contar pels vesins.
- Almens, lo cal far passar per la segonda grasilha, la de la bontat. Çò qu’as enveja de me dire aquò’s bon per qualqu’un ?
- Non, francament non. Al contrari...
- Veses ! La darrièra grasilha es aquela de la necessitat. Es necite me far conéisser çò que tant te tafura ?
- Vertadièrament, non.
- Alavetz...., foguèsse pas vertat, ni bon, nimai necite, sebelissem-lo dins lo desbrembièr.
Per èsser complet aquí la sorga : contes cortets
anonimes tradicionals revirats de l'espanhòl, tirats d'aquel site :
https://ciudadseva.com/
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada