L’òme nuclear aurà lèu ganhat !
Sèm vertadièrament piòts que se pòt pas dire : sèm passats a costat d’unas evidéncias bèlas qu’aurián pogut transformar non solament nòstra vida personala mas tanben l’anar de la societat.
Vaquí la granda novèla que veni d’aprene e que ne demòri complètament estabosit e esbleugit : lo nucleari es verd-esper. Euròpa e l’equipa de Macron son a nos explicar que i a pas res de mai ecologic e de mai defenseire del climat que l’energia nucleara. Alara, quand vesi se bastir un pòrt grandaràs a La Novèla ont arribaràn encara de petròli e d’òli de palma, regrèti plan d’èsser anat manifestar en 1974 contra l’implantacion d’una centrala nucleara sul ribeiral. Me sentissi copable d’aquela error puerila e me cal trapar solucions per tornar venir un ion positiu.
Atal, seguirai los becaruts a Flamanvila ont la centrala es un chantièr permanent que, per èsser acabada, caldrà esperar l’an pebre per botar al caumatge los bastisseires ; anirai dormir en pijamà a Fukushimà ; prendrai mon automobila (benlèu electrica se i a pro de fial per arribar a la presa), sens me faire de bila o me sentir debil, per vistalhar Chernobil ; tornarai prene lo tricicle de mon enfància e zo !, cap a Tricastin ! ; soi prèste de pegar al cuol de la veitura los pegasolets « Nucleari, tiò » o « Lo nucleari, aquò Òc ! » amb un proton que se ritz ; daissarai la pauma ovala per anar faire una partida de gòlf a Golfèch ; manjarai creisselons a Creis-Malvila ; traparai las fòrças de córrer lo maraton de 27 miles del costat de Three Mile Island ; anirai vistalhar aquel polit castèl de beton de la Leira e aprendrai lo chinés a la centrala de Chinon ; vendrai sièis vedèls de mon tropèl (venguts jos la maire e a la carn ròsa coma un socialista audenc) per obténer corrent a la centrala de Civaux (de Clairvaux ?) ; passarai de galís del costat de Brennilís (que m’aganten pas per me menar dins aquela òrra comuna de Plogòff ! Se teniá qu’a ieu, lor i mandariái las fòrças militaras especialas de Larzac per domdar lor esperit de revòlta !) ; beurai un pichon vin blanc al pè de la centrala de Nogent (e pas besonh de tonèla) ; a Sant-Alban, anirai pas, que siague alba o calabrun, crompar lo pan cò del fornièr que caufa encara (l’endarrerat) son forn amb de lenha ; cercarai una posca d’atòme de Jaufre Rudèl del costat de Blaia dins las aigas rescalfuradas de Gironda ; m’encadenarai a la pòrta de Fessenheim per n’empachar la barradura quite a i faire una cauma de la fam e refusar de me congostar d’unas chocrotas alsacianas, mas manjarai una sopa d’escobilhas a La Aga.
Serà plan cool, quand las aigas de la mar Mediterranèa auràn aigatejat grandament e que seràn montadas sus Ventor, d’anar a la mar a Marcola. Adorarem la planeta Urani 235 e beurem a sa glòria fins a l’irradiacion finala que nos farà lusir coma lusetas dins las nuèits d’estiu e de las sasons desaparegudas quora direm que fa freg quand la temperatura vesinarà los 40 grases Celsiús ! Un jorn, Farenheit, farà nuèit !
En Fission Roch
• https://opinion.jornalet.
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada