La guinhada de l'IEO34 sus ràdio Lengadòc Diga ! Ai d’aquela politica ! Quora comedia, quora tragedia ! I a la Pecairessa, preciosa e ridicula, qu’escampa mai d’òli sus lo fuòc e per emmerdar l’Emmerdaire misantròp vòu ela tanben panteonizar Molièra, per son cap de 400 ans. Mas, fan lo morre dau costat dels Aliscamps e lo paure Molièra, que de sa vida vidanta se vegèt refusar l’Academia Francesa, se vei dins sa mòrt « mortanta » persona non grata au Panteon de París. E l’escampa per l’escampar es deliciosa, seriá nascut tròp d’ora, çò dison, abans lo sègle de las Luses.
Au començament èra lo non-res, las tenèbras sornas negras negras, lo caòs original abans que França faga son Big-Bang, nautres disèm lo Pet-Gròs, e aluque lo lum au sègle XVIIIn ! Tot çò mai ancian, peta de cabra, au bordilhièr dins lo grand delembrièr de l’Istòria… e Momo ne paga a grand còst la nòta uòi.
De tot biais, cau pas aver inventat la podra que peta per devinar coma se seriá fach cagar lo paire de Dom Juan, au mitan de tot aquel masclum. Lo Panteon es pas veraiament l’escòla de las femnas : i a mai de barbalongs que de femnas sabentas dins l’illustra necropòli. Aquò, nos auriá donat lo despièch amorós, pas mai. En mai serián estats fotuts de lo metre còsta l’abat Gregòri, Molièra còsta Tartufa ad vitam æternam, imagina-te l’impostura !
Vòls que te diga ? Sabes tant coma ieu que se Joan Baptista Poquelin nasquèt a París, Molièra, el, espeliguèt a Pesenàs. Es aquí que lo cau mudar. Lo metrem per son darrièr ròtle caudet dins una tina de la coope qu’i escalprarem dessús, mai o mens, l’epitafi qu’Enric de Bornièr escriguèt per lo paure nòstre abat Fabre :
« Tant que lo teatre durarà
Lo paure pòble t'aimarà
Tus que de son journalièr martiri,
As l'estèc de lo faire rire
Quand mila autres lo fan plorar. »
Enfin, es çò que ne dise, ieu.
La guinhada de l’IEO34. E, rau !
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada