PAPIERÒT MENERBÉS (in La Semaine du Minervois, 9/06/22)

 Sèm campions !

L’autre dimenge, a l’Egassieral (bon ! Ara dison Pargue dels Espòrts e de l’Amistat) de Narbona, avèm ganhat lo bloquièr de campions de França de rugbí de XIII. Òc, nosaus, lo monde de Carcassona XIII ! Vos vesi venir ; me diretz : « E a qun pòste jogavas dins la còla ? As marcat un ensag ? ». E ben, non : l’entrainaire m’aviá fin finala pas retengut. Cal dire que deu plan faire mai de quaranta ans qu’ai pas jogat una partida ! Non, èri assetat dins las tribunas vestit del camisòt jaune e negre a faire lo jornalista amb l’amic Danís Arcàs per Ràdio-Marselheta, la ràdio del XIII.

En primièr, la victòria foguèt bèla, vist que se ganhèt contra Limós que nos panèt la partida a l’Estadium de Tolosa, dins una famosa finala de mai de 1968 e, coma son un pauc caputs, tornarmai a l’Estadium d’Albi en 2016. Per astre, l’estadi de Narbona se ditz pas Estadium !

Los jogaires nos sortiguèron una partida de darrièr los gavèls. Comencèron de nos balhar las tres(tretze?)susors : un carton jaune, un ensag encaissat, una penalitat en mai, mas aquò èra just per la dramaturgia que quand la maquina se metèt en marcha, los paures grizzlís i perdèron lo babaròt, encaissèron quatre ensags e quand temptèron de se desrevelhar èra tròp tard ! Lo planchòt, sens pietat, marcava : Carcassona : 20 - Limós : 16. Lo bloquièr del Max-Rousié podiá tornar prene pel dotzen còp lo camin de Ciutat e Tonton A Faim podiá reprene encara e encara Aquela Trivala ! Lo ser, los jogaires foguèron aculhits en eròis e en tota simplicitat a la Pepinièra. I aviá tant de monde que foguèt mai complicat d’obtenér una sieta de fritas-salsissa que de trapar un trauc dins la defensa limosenca !

Òc, avèm ganhat : lor victòria (dels jogaires) es nòstra victòria, la d’una comunautat. Nosaus, los sostens, que venèm seguir las partidas a Domèc, mas tanben al Molin, a l‘Agulha, a Brutús, a Vilanòva o a Avinhon ; nosaus que mancam pas d’anar beure un o dos (mai) còps a l’estanquet per faire dintrar la moneda ; nosaus que mancam pas d’anar manjar freginats o adòbas en sosten ; nosaus que nos cal parlar a l’entorn de nosaus de 13 e de pauma ovala ; nosaus qu’avèm lo nas dins los rasals socials del club e del moviment tretzista ; nosaus qu’una victòria nos met en jòia (e amb un titre de campion n’avèm una dòsi per un moment) ; qu’una desfaita nos estransina, mas en sapient plan qu’a la partida seguenta las causas viraràn autrament ; nosaus que nos arriba d’escambiar tres o quatre mots en anglés amb un jogaire australian o fidjian ; nosaus que mancam pas d’aver lo pegasolet del club al cuol de la veitura ; …

Coma sèm pas de piòts d’oligans de la pauma redonda, sabèm plan que per ganhar, avèm besonh d’un adversari : de sa qualitat, depend nòstre despassament per ganhar ! E quand crosarem un limosenc, tornarem faire la partida amb un sacat de se… en se prometent plan de nos tornar trapar la sason venenta a l’Agulha e a la Pepinièra per una discutida que jamai s’acabarà, per çò que lo rugbí es tanben istòria, paraula e esper permanent. 

Canarí Roch