L’endeman de la
conferéncia, la fèbre faguèt encara un pichon saut. Passèt quitament dins los
jornals, mas d’un biais leugièr, que se contentèron sonque de qualques
allusions. De tot biais, lo reirendeman Rieux podiá legir unas afichetas
blancas que la prefectura aviá fait pegar a la lèsta dins los cantons mai
discrèts de la vila. Èra malaisit de tirar d’aquelas afichetas la pròba que las
autoritats agachavan la realitat dreit a dreit. Las mesuras èran pas
draconianas e semblava que s’èra fòrça sacrificat a la volontat d’inquietar pas
l’opinion publica.
[...]
Mas a quicòm
pròche, l’infeccion fasiá repè pertot e las anóncias de la prefectura, qu’avián
fait nàisser primièr una timida e secreta esperança, acabèron per afortir, dins
l’esperit del public, l’idèa que la victòria èra aquí e que la malautiá
daissava sas posicions (...) L’estrategia emplegada èra pas cambiada, ineficaça
ièr, e uèi urosa benlèu. Semblava quitament que la malautiá s’èra agotada
soleta o benlèu que s’enanava, sos objectius complits. D’un biais son ròtle èra
acabat.
[...]
Rieux ausissiá los
bramals de jòia que montavan de la vila. Se remembrava qu’aquela gaug èra
totjorn amenaçada. Saviá el çò que la molonada en jòia desconeissiá, e que se
pòt legir dins los libres, que lo bacil de la pèsta se morís pas, s’avalís pas
jamai tanpauc, que pòt demorar d’annadas e d’annadas quiet dins los mòbles e la
farda, qu’espera pacientament dins las cambras, las cròtas, las malas, los
mocadors e la papieralha, e que, benlèu, lo jorn vendriá ont, pel malastre e
l’ensenhament dels òmes, la pèsta desvelhariá sos rats e los mandariá se morir
dins una vila urosa.
Revirada dau Miquèl Pedussaud
