Coneissètz lo Capaironet Roge, la drolleta que se'n anèt portar a sa grand una còca e un
pòt de burre, … e que tombèt sul lop. E ben, imaginatz vos que la drolleta aviá
una cosina, tant drolleta, tant braveta coma ela, e que demorava aperaicí. Èra
lo Capaironet Occitan. D'aquí las colors del seu capaironet, roge e jaune, de
sang e d'aur. L'istòria ditz pas se portava tanben la Crotz de Tolosa ficada
sus la peitrina, tan coma los de l'IEO en amassada generala.
Vaquí
qu'aquesta drolleta occitana, escarabilhada que non sabi, quand coneguèt
l'istòria de la cosina, se tenguèt pas mai de conéisser lo lop. Sabètz cossí
son las filhas : li caliá far aquel rescontre, li caliá veire aquel lop que
totas ne parlavan d'un biais estranh, quora enjauradas, quora somiairas; de mièja votz. " Aquela
d'aquí, te pòdi dire que lo coneis lo lop ! ". De tantes mistèris
fremissents li èra venguda la panta de lo conéisser amai ela, aquel Lop. Aquò
li prusissiá. Doncas la nòstra drolleta, esperdigalhada que jamai, faguèt una
torta de nogas coma las fan tant bonas a Bessan, e se prenguèt al cavòt del
paire una botelha de Cartagena : la Mameta aviá lo bèc sucrat. Aital provesida,
lo capaironet en tèsta, partiguèt cap a l'ostal de la grand, tota contenta e
confla d'espèr. Respectava menimosament los rites, se podiá pas faire que
rescontrèsse pas lo Lop.
Èra en abril, lo solelh èra clar e pas encara
tròp caud, l'aire dels bons, fresquet dins la matinada. La natura se reverdissiá
dins un bèl reviscòl, tot grelhava d'un vam potent e aürós. La filha cantava
tot sautejant del long del camin. La Mameta demorava dins un vilatjòt gaire
luònh de la vilòta, l'escorreguda èra pas de las longas, e mai i aviá un
acorchi qu'atraversava la garriga. Aviá pas fach la filha tres cents mètres
dins lo caminòt, que desvistèt detràs un bartàs d'arboces, una forma negra
acaptada. D'aurelhas ponchudas quilhadas e - òc ben, aquò's aquò ! - una coa
longa espandida : èra lo Lop, segur. Dapasset se sarrèt, se sarrèt. Lo lop,
virat d'esquina, semblava pas de se mainar d'ela. La filha se roncèt a el e,
segon la leiçon que se n'èra assabentada, li venguèt : "Ò Sénher Lop ! Que
n'avètz d'aurelhas bèlas ! " Es mestièr de respièchar los rites, pasmens
saique èra pas plan fin d'anar parlar d'aurelhas a lo que semblava de pas aver
ausit. Tant i a que lo lop se quilhèt, se virèt d'un aire encolerit, e tirèt
camin lèu fach entre euses e cades. "E ben, faguèt la filha, per un Lop,
aqueste es pas gaire valent. Lo mond te fan de contes sul Lop, ne dison, ne vojan
a cabassadas, e charras que charraràs, e fin finala quand siás a lo trapar
…". Pr'aquò èra jove, contenta, e lo solelh lusissiá. "Ne traparai
lèu un autre, se diguèt. O ditz la Mameta : un de perdut, dètz de trapats"
Senada ni per ésser jovenòta, se perpensèt " Dètz ! Saique es un pauc tròp
! Ai pas de besonh d'una lobada. Me vòli veire lo Lop : amb un n'aurai pro."
Tornèt seguir lo dralhon sens mai se copar lo
cap. Marchava d'un pas viu, tot balancejant la saqueta que i portava la torta e
la flasca de Cartagena. E lèu se botèt a cantar : " Passejam plan per lo
bòsc, mentre lo Lop i es pas…" Anava lançar lo "Lop, siás aquí ?
" ritual, quand, tot d'una, vejèt, a d'unes cent mètres enlà… N'ausissi tot
fièròts que dison " Lo Lop !". Saique la coneissètz l'istòria ? O caliá dire pus lèu qu'auriái pas pres la
pena de la vos contar. De tot biais, qué que ne vire, pels autres, per los que la conéisson pas,
per los qu'amai ne solfinèssen la fin, plan braves que son, ne dison pas mot,
la vau contunhar.
Èra a l'aurièra d'una pineda pichòta quilhada sus
un puòget. Aquí, al pè d'un pin bèl, acoconat contra lo fust coma per dire de
s'amagar al mens d'un costat, i aviá – e òc, aquò's aquò, o avetz devinhat – un
lop. Ara la filha lo conéissiá plan. S'avancèt. Lo lop semblava ocupat, atissat
a quicòm de tant important per el que se trachava pas de çò que se podiá passar
a l'entorn. A puntetas la filha se sarrèt, se sarrèt. Es aquí que lo coneguèt
de verai : e òc, a la taca blanca de la coa, èra son Lop, aqueste de totara
qu'aviá fugit coma un pauruc. " A ! se diguèt, aqueste còp te vas pas
gandir coma un panaire ! " A pas de gat venguèt pròche pròche, e d'un còp
bombiguèt tot cridant "Ò Sénher Lop, que n'avètz de bèls caissals ! "
Lo Lop se quilhèt, virèt un morre enferonit, e tot romegant de paraulas
incomprensiblas, sarpèt entre los fustes dins una nivol polsosa de tèrra e
d'agulhas pinhièras. " Pas verai d'aqueste Lop, faguèt la filha a votz
nauta. Aquò's pas un lop, me damne ! Es un anhèl ! A virat la cutí, o qué ?
"
Pr'aquò, qué
faire d'autre que d'anar a cò de la Mameta? Èra aquí pròche. Al sortir de la
pineda, èra de passar una combeta abrigada que los vinhals s'i espandissián
d'aise. La drolleta seguissiá lo camin d'un pas alentit, gaitant sens los véser
las vinhas, las rasas e lo vilatjòt que semblava de l'esperar agropat a
l'entorn del cloquièr cairat. Cantava pas mai. Subran, dins un capmartèl que
s'avançava a la forca d'un carrairòn, de qué vos vei ? – Òu, anam pas i tornar
! – Lo Lop ! E òc, èra lo Lop, a dos mètres del bòrd, agrovat entre quatre
socas. Se vesiá la coa bèla espandida, amb la taca blanca. Tant coma totara,
semblava d'éstre afairat de quicòm, quicòm de grèu e saique de malaisit que ne
tremolava de las patas e de l'esquina tota reversinada. "Aquí lo teni, se
diguèt la filha. Ara me va pas escapar ! "
Sens far d'alonguis, nimai s'entrevar de precaucions atrasairas, sautèt
lo valat, escalèt la rasa e, de quatre encambadas, foguèt sul Lop tot cridant :
" A Sénher Lop, que n'avètz una bèla…" D'ausida, lo Lop s'enaucèt, e,
sens se revirar, fugiguèt tot repotegant : " Macarèl de macarèl ! Puta de
putanièr de país, que s'i pòt pas solament cagar tranquille ! "
Albèrt Arnaud
