Diga ! Faguère un còp de maissa l’autre ièr a cò de la conhada e aprèp los amusacaisses, lo cauquilhum, los rebalums, carnsaladas e peisses, nos serviguèron per plan empassar tot aquò, un « trou normand », glacet perfumat a la poma que fasiá saussòla dins lo calvà. E aquí m’enfuòquère a de bon ! A cadun son trauc, macarèl ! Nautres avèm dempuòi de luscres lo trauc dau mitan, a la fina dau Lengadòc, amb aquò fasèm e ne sèm contents, alara perqué anar quèrre sistematicament endacòm mai çò qu’avèm a posita ? Crese que los normands, productors de pomas, son coma lo mond de Quissac que s’aiman mai lo tot puslèu que la mitat. Faguèron çò mèmes amb la pomme d’Adam qu’i disèm en òc : talhon d’Adam. E, de miliassadas d’ans puòi, aquò passa totjorn pas !
Vòls que te diga ? Me faràn pas creire, que lo paure nòstre papeta rance Adam a perdut lo Paradís per una poma. Francament, èra, a aquel moment de l’Istòria, puslèu dins una bona passa e nadava dins l’òli sant. Se veniá de trapar una polida, de bon linhatge que –aquò gastava pas la sauça- se passejava nuda dins un òrt en permacultura que butava solet. Alara, m’anatz pas dire, sacrificar tot aquò per una simpla poma qu’èra pas solament una poma d’amor !? A d’autres.
Non, la vertat vertadièira e simplòta, es qu’a dicha de badar la figa, lo davancièr finiguèt per ne tastar e çai venguèt lo primièr despenjafiga de l’umanitat.
Pròva es, que, en seguida d’aquò, nòstre Sénher lo Vièlh montèt pas sus un pomièr mas sus sa figuièira, un aubre d’en çò nòstre, per lor brandir las fuòlhas.
Enfin, es çò que ne dise ieu.
La guinhada de l’IEO34. E, rau !
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada