Perpetuitat

La guinhada de l'IEO34 sus ràdio Lengadòc (en picant sus l'image)

 Diga ! Ai la bèla-maire que nos ven de far un present quauques paucs curiós que me daissa soscaire, figuratz-vos que nos ven d’ofrir una concession a perpetuitat, au cementèri dau vilatge, en fàcia lo sieu de tombèl. Saique per nos téner d’a ment e a posita per los sègles dels sègles… Bon, val melhor aquò que d’anar far un castèl dins las Espanhas amb tas cendres mòrtas, non ?

Abans que d’i bastir mon darrièr ostalon amb sa cava plan fresqueta, ima coma se deu per respècte per totes los bons vins d’aquí que m’empassère, me pense en bon paisanàs que siái d’aprofièchar d’aquel petaç de tèrra plan femada per far butar quauques rabetas que l’aiga i es a gratís au cementèri e que siái ieu un pauc d’a Seta : una rabeta me fa fèsta !

Vòls que te diga ? Cau relativizar. La perpetuitat en França per los mòrts coma per los assassins es ara tota relativa, ne prenes per 50 ans, pas mai, abans que d’anar jogar dins la gandòla a l’osset amb los dròlles dau sègle venent, MDF, Mòrt sens Demòra Fixa per lo demai de ton eternitat.

Me venguèssetz veire dins lo temps que serai a Santa-Repausòla, seretz plan emai dins lo plen de l’estiu, i a d’ombra. Es un cementèri plen de mond d’amontdaut, de l’ubac, qu’an per costuma de se far rebondre amb un aubre sus lo ventre, mai que mai un oliu. Auretz que de demandar dins l’oliveta lo maset dau Montamametas.

Mas, avisa, se venètz pas a mon enterrament, anirai pas au vòstre.

 

Enfin es çò que ne dise, ieu…

 

La guinhada de l’IEO34. E, rau !