Patrimòni viu

 La cronica Midi Libre dau Joan Loís Blenet

Aquesta « cronica occitana » es plaçada, pel jornau que la publica, dins lo tirador dau patrimòni. Aquò merita meditacion. Primièr delausenjar lo Midi Libre de faire antau una plaçòta a la lenga que balha son nom au país, tant Lengadòc coma Occitania. Puèi de considerar çò qu’es lo patrimòni. Es un mot que son sens es en movement. Pòrta encara lo sentit de vielhum, d’antiquitat poscosa e fòra vida. Per aquò costeja Folclòre, tèrme que fa, en França, per nomenar amb mesprés la cultura populara. E d’i denegar d’èstre de cultura vertadièira. Es per aquò que lo movement d’òc refusèt longtemps de se vèire acantonat au patrimòni, e d’èstre sempre ligat au passat. Pasmens un autre agach cap al patrimòni nassejèt per las annadas 80 e finiguèt en 2003 per una « Convencion pel patrimòni culturau immateriau » de l’UNESCO. Se faguèt amb la concientizacion ecologica das populacions e l’idèa que lo patrimòni es pas sonque çò qu’es mòrt o vièlh, mas tanben vida. L’animalum dins sa diversitat, las selvas que fan alenar la Tèrra, son, d’evidénci, patrimòni que devèm gardar vius. Atal per las lengas autoctònas. L’occitan es patrimòni viu dau país e dau monde, una riquesa de la vida d’aquestes. Adoncas aquesta modèsta « cronica» a vocacion de portar viva nòstra lenga. Atau de parlar de tot.
Traduction à retrouver sur Midilibre.fr