La cronica occitana dau Joan Loís Blenet
Aqueste mes d’agost avèm perdut dos poètas occitans. Lo primièr de partir foguèt lo Joan-Maria Petit qu’èra un conessèire saberut de nòstra lenga, afogat del parlars populars. Dialectològ e professor a la facultat de Montpelhièr, regalava los estudiants. Grand amic dau Leon Còrdas, es estat un poèta discret e d’una granda espiritualitat, que venguèt diacre. Nos daissa una poesia d’accès aisit e per aquò mesa en cançon per de cantaires coma Patric o Mans de Breish. Traparetz son òbra a las edicions Letras d’Òc e Jorn. Frederic Jacques Temple defuntèt qualque jorns aprèp. Aquel es plan mai conegut qu’aguèt una biografia bèla dins « Le Monde ». Èra dau monde dels mèdias que faguèt de director d’annadas a la television regionala amb un estacament apassionat au país. Son òbra es en francès e plan aisida de trapar. Es plan variada e marcada per la passion sensuala dau vocabulari, dels mots, que pescava coma de belòias dins las infinidas resèrvas de la lenga. Se definissiá coma un poèta occitan d’expression francesa e donèt dos ans a aquesta definicion supèrba « L’occitan es nòstre aramean ». Los poètas son d’una umanitat singulara. Demòran sempre vius e lor mòrt es un adieu a l’occitana, jamai fatal nimai definitiu, mas una promessa de se tornar trapar. Atal contunharàn de nos embelinar.
Traduction à retrouver sur Midilibre.fr
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada