Los erices o la bona mesura

Un pichon conte de Joan Claudi Martinez, pescat dins la boca dau jove Florenç Mercadièr d'un còp èra, que nos fa passar lo Miquèl Pedussaud.

 

E Un còp èra... tres familhas d'erices. Amb a cada còp, la maire eriça, lo paire eriç, e dos pichons eriçonèls. E mai una limauca per far lo can.

Tot aquel monde vivián en armonia, pel mièg d’un bòsc, a l’entorn d’un rocàs.

Una nuèit, lo tròn petèt. Dieu e la Santa Vèrja se carcanhavan e la pluèja tombava en aigassada.

Lèu, l’aiga montèt dins los traucs ont vivián los erices que deguèron sortir. Mas l’aiga tombava encara e montava dins lo bòsc, qu’un riu pròche s’abrondava.

Lor calguèt se ramosar sul ròc, totes amassa.

Tota la nuèit, lo vent bufava, bufava e l’aiga tombava.

Per s’aparar de la fred, los erices se volguèron sarrar los uns dels autres, mas quand se tocavan se foissavan, paure. Alara s’aluenhavan. Mas tornarmai, la fred los preniá.

E de se sarrar, de se foissar e de s’aluenhar…

Atal tota la nuèit. Al cap d’un moment, trapèron lo bon espaci ont cadun aviá sa plaça, tota sa plaça.

Aquel espaci, tan pichon e freule, lo sonèron la tolerància.

E cric e cric, mon conte es finit, e cric e crac mon conte es acabat.

 

                          D’aprèp un conte de Pèire Martinez.